Het zijn de verhalen die er het meest inhakken bij Hello goodbye: de gezinsherenigingen. Familieleden die elkaar na tal van ontberingen weer in de armen kunnen sluiten. Ontmoetingen die ons als makers geregeld de tranen in de ogen bezorgen. In de eerste aflevering van dit seizoen zagen we de hereniging van een Afghaanse familie. Het ging om mensen die een jaar of twintig geleden naar Nederland kwamen en nu op familiebezoek waren in Afghanistan, toen daar de pleuris uitbrak met de snelle overname door de taliban. Met de laatste vlucht hadden ze ternauwernood kunnen ontsnappen.
Vorige week zagen we de Syrische familie uit Nederland, die na jaren opa en oma terugzag die door een speling van het lot in Australië terecht waren gekomen. De puurheid van ons programma maakt dat je je echt kunt inleven in de situatie van deze familie. Heel belangrijk in deze tijd vol gemene tweets en naargeestige uitspraken over vluchtelingen. Zo zie je dat het om mensen gaat, mensen zoals u en ik.
De komende aflevering kijken we naar een hemeltergende ontmoeting van een gevluchte moeder uit Pakistan, die na lange tijd haar man en zoontje van vier ophaalt. Haar echtgenoot ziet voor het eerst zijn tweede kind, want toen zijn vrouw moest vluchten was ze zwanger. Het gaat door merg en been. Extra bijzonder bij dit verhaal vind ik de Friese buren van deze vrouw die zich ontfermd hebben over dit gezin en bijna familie zijn geworden. Voorbeeldig en hartverwarmend.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 45. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
