Komende week zit ik met mijn band Caramba op Terschelling, waar het jaarlijkse theaterfestival Oerol wordt gehouden. Vorig jaar waren we er ook en speelden we liefdesserenades. De meest indrukwekkende lofzang was die voor ene Jan. Zijn vrouw Wilna had me stiekem gemaild. Ze gingen al twintig jaar samen naar Oerol, maar nu kon het wel eens de laatste keer zijn. Jan had ALS, een fatale spieraandoening.
Wilna schreef me dat ze het er erg moeilijk mee had om Jan binnenkort los te moeten laten. Die middag parkeerden wij onze bandbus om de hoek bij een oude boerderij. Met onze instrumenten slopen we naar binnen en daar herkenden we Jan meteen: een verlamde man in een rolstoel. De blozende vrouw ernaast moest Wilna wel zijn. Ik legde uit dat we Jan kwamen verrassen namens zijn vrouw en toen speelden we het toepasselijke lied ‘Hou me vast’.
Het werd een magische middag. Die twee verliefde zestigers, de tranen die vloeiden en de melodie van het lied, die ons allemaal raakte en ons diep verbond. Toen we afgelopen maart optraden in Zwolle, herkende ik Wilna in de zaal, zonder Jan. Geschrokken sprak ik haar na afloop aan. Hij is er nog steeds hoor, sprak ze zacht, we denken er zelfs aan naar Oerol te gaan. Een paar weken terug kreeg ik een mailtje van Wilna: ze zijn het nog steeds van plan. Ik hoop dat het lukt, dat zou deze Oerol nog mooier maken dan de vorige!
