Haar eerste opmerking als coach in The voice kids was dit seizoen: “Het gaat niet over foutjes. Het gaat over gevoel.” In dezelfde week was ze gast in Koffietijd, waar ze het weergaloos mooie liedje Dwaal zong. Beide presentatrices waren binnen een paar maten helemaal van de wereld.
Gaat zingen voor jou altijd over gevoel overbrengen?
“Natuurlijk hoor je soms foutjes in The voice kids. Maar als het gevoel dat iemand wil overbrengen toch binnenkomt, dan is zo’n foutje vaak wel interessant.”
“Helemaal foutloos is zelden interessanter dan iets met een klein rafeltje, vind ik. Maar alleen op gevoel zingen is natuurlijk niet voldoende. We hebben ook hersenen gekregen om ergens over na te denken. Mijn eigen gevoel is gebaseerd op kennis en techniek.”
“Je moet de hele achtergrond kennen en precies weten wat je doet. Pas dán kan je op gevoel gaan en gebeurt er iets. Kippenvel bedenk je niet, het overkomt je. En je krijgt het niet omdat iemand alleen maar heel goed heeft nagedacht.”
Je werd laatst de ‘godmother van de talentenshows’ genoemd. Waar heb je jureren en coachen geleerd?
“Toen wij begonnen met de Dolly Dots zaten vier van de zes meiden op een semiprofessionele balletschool. Ria (Brieffies, red.) en ik waren zangeressen. Piepjong waren we, de jongste was pas zestien! We hebben al snel afgesproken dat we elkaar zouden helpen.
“Ria en ik hielpen de anderen met zang en zij hielpen ons met dat lekkere vlotte bewegen. Ik denk dat dat de basis is geweest van het grote succes van de Dots. Het coachen en helpen zit er nog steeds bij ons allemaal in. Sjela geeft yogales, Esther les in visagie, Patty is styliste en Anita leert mensen paardrijden. Ria is er niet meer, maar zij was podologe. En ik ben gaan coachen in zingen en optreden.”
Je lijkt me iemand die haar eigen weg is gegaan. Ondanks die heftige start van je carrière met de Dolly Dots.
“Wij waren echt leuke meiden, vriendelijke jonge meiden die in een total onzinnige situatie zaten. Aanbeden door hordes jonge vrouwen, maar tegelijkertijd voldeden we nooit en was er altijd wel kritiek of een mening.
“Op een gegeven moment dacht ik: het zal nooit voldoende zijn, dus laten we stoppen met ons naar kritiek en meningen te richten. Dat was het moment waarop ik dacht: ik doe mijn best en beter kan ik het niet. Doe allemaal maar wat je wilt, maar ik ga me niet meer aanpassen.”
“Wij waren veilig bij elkaar, dus we konden elkaar corrigeren. Die houding heb ik altijd meegenomen. Het is iets wat ik ook al heel snel aan die jonkies in The voice kids vertel: niet kijken op internet wat ze van je vinden. Maar ze doen het toch, en dat is dan wel pijnlijk.”
Je theatershow en je nieuwe album hebben als titel Eeuwige jeugd. Ze gaan over vergeten, dementie en overblijven. Je bent 55. Ben je daar nu al mee bezig?
“Mijn theatershows hebben allemaal als thema geluk. En ook: wat doe je met de tijd die je hebt? Laten we er met z’n allen wat van maken! Dat is het onderliggende ding, ook bij Eeuwige jeugd.”
“De wetenschap maakt op dit moment enorme sprongen in het tegengaan van veroudering, en dan bedoel ik niet wat betreft het uiterlijk. De eerste mens die honderdvijftig wordt, is al geboren. En de kans dat wij zelf de honderd halen, neemt elke maand met een weekend toe.”
“We weten ook steeds beter hoe je zo lang mogelijk fit moet blijven. Dat vond ik zo’n goed thema dat ik er helemaal in ben gedoken en er een theatershow over heb gemaakt. De liedjes zijn een spiegel van wat ik vertel, maar ze moeten ook op zich kunnen staan. De titelsong is bijvoorbeeld echt een liefdesliedje geworden.”
Zachtjes zingt ze: “Hier wil ik zijn, samen met jou. Het leven mag wel eeuwig duren… Maar het duurt natuurlijk niet eeuwig”, onderbreekt ze zichzelf. “Waar het eigenlijk om gaat is: zorg voor langetermijnverbintenissen. Zorg dat er mensen zijn die van je houden.”
Dat gevoel dat je er met z’n allen iets van moet maken. Is dat bij jou nu urgenter dan bijvoorbeeld dertig jaar geleden?
“Nee, ik heb dat altijd al gehad. Net als dat gevoel dat het leven eeuwig duurt. Maar telkens als er een vriend doodgaat, realiseer ik me weer meer dat het leven eindig is.”
“De eerste keer was toen mijn vriendin Judith stierf na een vreselijk ziekbed. Vlak voordat ik binnenkwam was ze overleden. Een van haar zusjes – die veel biertjes dronk – zat zó verloren op de bank. Ik moet in zo’n situatie altijd iets doen, dus ik zei: ‘Ik ga een paar biertjes halen.’ “Een paar minute later sta ik in de Cornelis Schuytstraat met die biertjes in mijn hand. Het was al donker, ik zie al die mensen nog even snel boodschappen doen en denk: hè… de wereld draait gewoon door! Wat mooi eigenlijk.”
“Oké, zolang hij draait met mij erop ga ik nóg meer… Judith en ik gingen vaak kanoën in Vinkeveen. Ze was al ziek toen ik haar vertelde dat ik daar een huisje wilde kopen, maar dat iedereen zei dat het veel te duur was. Toen zei ze: ‘Angela, jij doet altijd alles wat je wil en ik heb altijd alles uitgesteld. Voor mij is het te laat. Koop jij dat huis nou maar!”
“Dus ik was al zo, maar doordat Judith doodging heb ik het nog meer gecultiveerd. Ik zorg ervoor dat ik kwaliteit creëer in mijn eigen leven en als het goed is, hebben de mensen in mijn omgeving daar mazzel mee. En als we ergens niet uitkomen, zeg ik: ‘Kom op jongens, we gaan even lekker koffie drinken.’
Het gaat altijd over het beste uit een situatie halen.”
Is het glas voor jou altijd halfvol?
“Ja, ik ben heel tevreden. We wonen namelijk in het paradijs. Nederland behoort tot de rijkste landen van de wereld. Er is vrede. Én maar mopperen met z’n allen. Ik zie het ook als het niet goed gaat, maar dan neem ik mijn verlies.”
“Ze zeggen wel dat pessimisten vaker gelijk hebben, maar positieve mensen zijn veel gelukkiger.”
Van wie heb je die stevige basis meegekregen?
“Ik heb een heel lieve moeder. En ik heb een pittige, maar ook heel liefdevolle jeugd gehad. Mijn vader was wel altijd ziek. Later, toen er MRI-scans waren, zagen we de littekens in zijn hoofd van wat er na zijn hersenbloeding allemaal was misgegaan.”
“Ik ga niet in details treden, maar dat was pittig. De Dolly Dots gaven me ook een basis. Het was de krabbenmand, maar tegelijkertijd de veiligheid van vriendschap. En naarmate we ouder worden, wordt het steeds mooier. We hebben zo veel meegemaakt met elkaar. Het mooiste zit niet eens in het eerste deel. Het mooiste is dat we elkaar hebben. Nog steeds.”
Paspoort
Naam: Angela Groothuizen
Geboren: 28 september 1959 in Alkmaar
Woont: met Rob en hun dochters Lola (19) en Nona (16) in Amsterdam
Carrière: ze werd beroemd als zangeres van de Dolly Dots (1979-1988) en presenteerde daarna televisieprogramma’s als Wie is de mol?, De uitdaging, X Factor en The voice of Holland. Momenteel is ze coach in The voice kids. Verder maakte ze tal van liedjesalbums en theatershows. Met haar nieuwste voorstelling, Eeuwige jeugd, toert ze momenteel door het land. Samen met haar man Rob schreef ze een serie kinderboeken, Paula en Khalilo. Vorig jaar werd ze geridderd in de Orde van Oranje-Nassau. Het was een waardering voor haar grote inzet voor goede doelen, waaronder Stop Aids Now, Mamma Cash, Stichting Tante Lenie, KWF Kankerbestrijding, Unicef en Stichting Sam.
