Angela Groothuizen: ‘Ik voelde mijn vader dichterbij komen’

Angela Groothuizen gaat in Verborgen verleden op zoek naar de geschiedenis van haar vader. ‘Dit programma was een groot cadeau, het veegde het stof van onze herinneringen. Ik weet nu dat ik op mijn vader lijk.

Waar was je vooral naar op zoek?

“Toen de redactie vroeg welke vraag ik beantwoord wilde zien, wist ik het meteen: wat bracht mijn vader naar Afrika en wat is er tijdens de oorlog met hem gebeurd? We wisten bijvoorbeeld dat hij had gevaren, maar niet wat hij had meegemaakt. Ik was al een paar keer gevraagd voor Verborgen verleden, maar ik had nooit tijd. Jammer, want geschiedenis heeft mijn hart. In 2016 raakte ik oververmoeid en stopte ik met theater. Toen kon ik ook meer tijd besteden aan mijn moeder, die begin vorig jaar overleed. Ik heb haar nog kunnen vertellen dat ik zou meedoen aan Verborgen verleden. ‘Kind’, zei ze, ‘we weten best al veel.’ Dat was waar. Verschillende familieleden hadden onderzoek gedaan, vooral naar familie van moeders kant. Maar ik wist veel te weinig van mijn vader. Mijn broers, zussen en ik hadden alleen maar stukjes herinneringen en ik wantrouwde die: waar ligt de grens tussen fantasie en werkelijkheid?”

Welke herinneringen waren dat?

“Ik kende een teruggetrokken man, bij wie je soms op eieren moest lopen. We hadden een vrolijke familie, hoor. Het was een warm nest, met veel ooms en tantes, neven en nichten. Er werd thuis veel gelachen, maar soms ging het helemaal mis. Dat zag je lang van tevoren aankomen. Hoe klein ik ook was, ik wist dat er bij hem iets ging broeien. Hij sloot zich nog meer af en dan volgde een explosie. Hij was geen vader die je op schoot trok, maar hij hield wel van ons. Hij was bijna vijftig toen ik, de jongste, werd geboren. Hij lag vaak langdurig in het ziekenhuis. Dus van hechten kwam in de eerste jaren van mijn leven weinig terecht. Toen ik in de twintig was, zei ik tegen hem dat we die eerste tijd natuurlijk niet konden inhalen, maar dat ik een prachtige jeugd heb gehad en veel van hem hield. Toen begon hij te huilen.”

Wat brengt deze kennis je?

“Ik schrijf aan een nieuwe theatershow. Daar komt een liedje in voor, waarvan de titel is ontleend aan een tekst van onze oma: ‘Theo is weer thuis, goddank; veel mee moeten maken!’ schreef ze. Die vier woorden – veel mee moeten maken – klonken als een liedje en dat heb ik meteen geschreven: ‘Nergens een veilige haven, nooit een rustige nacht / lange gevaarlijke dagen / rommelende lege magen en een explosieve vracht. / Zijn dagen leken soms geteld. / Hij heeft er nooit over verteld. / De pijn en de angsten, heimwee en verdriet. / Veel mee moeten maken, maar wij wisten het niet.’ Hiermee wil ik hem eren, en ook al die andere mensen van de koopvaardij.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 6. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Verborgen verleden is vanaf donderdagwekelijks te zien op NPO 2 om 20.25 uur. 

Tekst: Ella Weisbrod