Anita Witzier: ‘Mensen voelen dat dit ergens over gaat’

The Passion beleeft deze week de dertiende editie en komt live vanuit Harlingen, waar Anita Witzier verslaggever is. De persoonlijke gesprekken met omstanders zijn haar op het lijf geschreven.

Waarom is The Passion zo succesvol?

“Omdat het zo herkenbaar is. Het is weliswaar prachtig verpakt in een heel lekker muzikaal jasje, een prachtig decor en mooie beelden, maar het gaat over wezenlijke zaken zoals emoties, het leven, voorspoed en tegenslag, keuzes maken, de slechte en goede kanten van jezelf… In de kern draait het verhaal om de vragen: wie ben jij en wat is jouw rol in het leven? Dat past ook erg in deze tijd. We leven in een soort transitiefase. Er is nu veel chaos in de wereld waarin veel onzeker en onduidelijk is. Maar we kunnen deze fase ook gebruiken om tot nieuwe inzichten te komen en keuzes te maken die ervoor zorgen dat we samen weer de goede kant op gaan. Daarover gaat The Passion ook.”

Ben jij zelf goed in keuzes maken?

“Niet altijd. Ik denk wel dat ik makkelijker de grote keuzes in het leven maak dan de kleine beslissingen. Antwoord geven op de vraag welke kleur er op de muur moet, vind ik ingewikkelder dan ‘wel of niet trouwen?’ Bij wijze van spreken. Ik maak voor mezelf weleens een beslissingsmatrix. Dan zet ik de voor- en nadelen op een rijtje en aan elk ken ik dan een bepaalde waarde toe. Dat helpt. Maar sowieso is afwachten meestal de minste goede keuze. Ik houd mijn kinderen ook altijd voor: als je ergens tegenop ziet, gewoon doen! Het valt altijd mee en levert altijd iets op. Ik heb in mijn leven gemerkt dat als je de angst voor het onbekende durft los te laten, er een wereld voor je opengaat. Mijn motto is: Ik heb het nog nooit gedaan, ik denk ook niet dat ik het kan, maar ik ga het wel doen!”

Wat zie jij als jouw grootste talent?

“Dat ik op moeilijke momenten een beetje lucht en licht kan brengen en mensen op hun gemak stel. Als een gesprek of situatie te zwaar wordt, kan ik daar met humor een goede draai aangeven. Maar ik ben niet super empathisch. Dat zie ik ook als een talent, maar je zou het net zo goed een aangeboren afwijking kunnen noemen, haha. Ik heb wel empathie, maar ik ben altijd op mijn hoede om dat niet te laten ontaarden in sentimenteel gedoe. Ik vind het snel ongemakkelijk worden. Ook als mensen dat naar mij toe doen, vind ik dat heel vervelend.” Anita zet een hoog, begripvol stemmetje op: “‘Ach… Wat moet dat ontzéttend moeilijk voor je zijn!’ Daar hou ik dus niet van. Ik wil ook nooit op wat voor manier zielig gevonden worden. Als ik hulp nodig heb, vraag ik het wel. Of niet.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 13. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx