Zo leuk om samen te werken met mijn zusje’, zegt Arie Boomsma terwijl hij de jonge vrouw met prachtige roze jurk en grappig bolhoedje nakijkt. Even daarvoor, toen Arie nog onderweg was naar het interview, had ze zich voorgesteld als Marije, de agent van Arie.
Is Marije je zus?
‘Ja. Ze heeft twee jaar in Israël gewoond. Nu woont ze hier, werken we samen en regelt ze alles voor mij. Dat is heel leuk.’ Marije arriveert met drankjes en tosti’s en vlijt zich in een hoek van de bank met Aries kersverse bloemlezing Ik weet niet welke weg je neemt, een verzameling gedichten over de dood.
Waarom over de dood?
‘Elke twee jaar maak ik zo’n bloemlezing. De eerste met gedichten die ik gewoon heel mooi vind, de tweede met het thema liefde. De dood vind ik ook een mooi thema. Mineur fascineert me. Die gedichten zijn niet alleen mooi, maar je voelt ook de noodzaak van het schrijven. Het gaat echt ergens over. De ene keer over woede en onbegrip, de andere keer is het troostend of is er angst; voor het verliezen van je ouders bijvoorbeeld. Dat is wel iets waar ik zelf mee bezig ben. Mijn ouders zijn allebei in de zeventig, maar heel vitaal, sterk en ondernemend, dus het is niet iets wat speelt. Maar nu ik zelf in de veertig ben, ben ik daar wel mee bezig.’
Arie Boomsma is net terug uit Jordanië. Daar reisde hij twee weken rond met drie moeders en hun dochters voor zijn nieuwe programma Van hagelslag naar halal. Doordat deze dochters hebben gekozen voor de islam is de relatie met hun moeders onder druk komen te staan. Het gezelschap sliep in de woestijn bij bedoeïenen, logeerde bij islamitische gezinnen op het platteland en ontmoette islamitische vrouwen van de wereld in Amman. Doel van de reis: de moeders en dochters met elkaar in gesprek brengen, zodat ze elkaar beter gaan begrijpen.
Wat maakte de meeste indruk op je?
‘De moederliefde vond ik het meest indrukwekkend. De moeders krijgen echt het nodige te verduren. Een van hen is een Braziliaanse vrouw die best van een dansje en een feestje houdt. Haar dochter is tot de islam bekeerd en loopt nu helemaal bedekt in een nikab. Die moeder heeft zelfs gezegd: “Zo kom je er niet meer in. Ga maar ergens anders wonen.” Maar uiteindelijk overwint toch het moederhart. Dat zie je bij al die moeders. Daardoor gaan ze toch hun best doen om hun dochters te begrijpen.
Wat ik ook indrukwekkend vond, is dat jonge vrouwen die in Nederland alle mogelijkheden hebben, ervoor kiezen om zichzelf een bepaalde structuur op te leggen en daar gelukkiger van worden. Nour vertelt in het programma dat ze echt een straatkat was, altijd met vrienden over straat zwervend. Haar bekering bracht haar inderdaad rust en structuur.’
Heeft die reis naar Jordanië je nieuwe inzichten gegeven?
‘Vooral hoe moeilijk het is om uit te leggen waarom je voor een geloof kiest. Voor deze meisjes was structuur heel belangrijk. Die vonden ze onder andere in de vijf gebeden per dag die hun geloof voorschrijft. En ook door, via het lezen van de Koran, na te denken over hoe je het leven leeft en hoe je je laat zien aan anderen. Ik merkte dat ik tijdens de opnamen constant aan het spiegelen was.
Voor mij is structuur juist het moeilijke aan geloof. Ik hou niet van regels, niet van bij een groep horen en van dingen doen die door een ander zijn bedacht. Die dingen raken natuurlijk wel vaak aan religie. Maar de kern, de overtuiging dat je vanuit liefde de wereld tegemoet treedt, vind ik heel zinvol en daar hou ik aan vast. Aan de andere kant betreedt mijn broer de wereld net zo liefdevol en hij gelooft niet. Dus het geloof is daar ook weer geen voorwaarde voor.’
Op je website staat een selectie van de vreselijkste scheldkanonnades en bedreigingen die je kreeg toen bekend werd dat je dit programma ging maken. Was het ooit zo erg?
‘Het was heftiger dan anders. Mensen dachten dat het werd gemaakt om meer begrip te krijgen voor de islam. Wat best een gevolg zou kunnen zijn, maar het is geen doel. Het is een programma over moeders en dochters en de islam is de bedding.’
Ben je niet bang dat de deelnemers het straks ook zwaar te verduren krijgen?
‘Er is een psycholoog mee geweest op reis en ze krijgen vrij intensieve mediabegeleiding. Maar dit is wel een thema waar de echte pijlenschieters op af duiken. En het gaat met een felheid… Dus ik maak me wel iets meer zorgen om de reacties dan anders. Voor de deelnemers bedoel ik dan. Eigenlijk is het met zo’n programma alsof je de samenleving onder een microscoop legt. Want hoe wij als samenleving met de islam in ons midden omgaan, zo gaat het in kleine kring in die huishoudens. Er zijn veel vooroordelen en we weten het niet zo goed. Liever maar niet dus.
Deze moeders laten zien wat er gebeurt als je echt interesse toont en je je best doet om het te begrijpen. Dan kun je nader tot elkaar komen en begrip hebben voor de ander, ook al ben je het niet met elkaar eens. Voor mij is dat een belangrijk teken van volwassenheid. Ik hoop natuurlijk dat zo’n programma ertoe bijdraagt dat er in de samenleving ook iets gebeurt.’
Over volwassenheid gesproken. Je bent 41, pasgetrouwd en in februari word je voor het eerst vader. Hoe zou je deze fase in je leven omschrijven?
‘De fase waarin ik merk dat ik de onrust niet nodig heb. De onrust van veel willen, veel doen, nooit tevreden zijn en altijd op zoek naar het volgende … Ik dacht dat ik dat nodig had om mezelf te blijven ontwikkelen. Ik merk dat de stabiliteit van mijn relatie en het gezin dat eraan komt heel veel rust brengt en dat ik die rust als iets heel prettigs ervaar. Daardoor ben ik zakelijk ook meer gefocust: sport, schrijven en televisie, verder niets. Ik merk ook dat die rust mijn ontwikkeling helemaal niet in de weg zit. Voor mijn gevoel maakt het mijn ambitie juist sterker. Ik ben niet bang meer om rust te voelen, omdat ik merk dat het geen stilstand is, maar juist het tegenovergestelde.’
De echt waardevolle dingen in het leven kun je niet bedenken. Daar kom je pas achter als ze gebeuren, toch?
‘Voor mij zijn de afgelopen zes jaar onrustig geweest. Veel te veel werk aannemen, veel uitgaan ‘s nachts, kortstondige relaties waarbij ik niet echt de intentie had om er iets van te maken. Misschien was het wel gewoon zoeken naar afleiding. Dit is ook voor het eerst dat in een relatie alles voelt alsof het vanzelfsprekend is. Ineens klopt het.’
Dus je kunt loslaten wat ooit een functie had, maar nu niet meer nodig is?
‘Zeker. Ik kijk ook niet met spijt terug op die periode. Het had een functie en het is echt belangrijk geweest.’
Uiteindelijk bracht het je waar je nu bent.
‘Mooi hoe dat werkt, hè?’
Paspoort
Naam: Arie Ate Boomsma
Geboren: 18 januari 1974, Marken, als tweede zoon in een domineesgezin.
Privé: Woont in Amsterdam met zijn vrouw Romy. In februari verwachten ze hun eerste kindje.
Carrière: Studeerde psychologie en communicatie in de VS. Arie begon als model en kwam al snel bij de omroep terecht. Veronica, BNN, omroeper bij Yorin en later de EO met o.a. de programma’s 40 dagen zonder seks en Ontopic. In 2009 begon Arie bij de KRO, waar hij onder andere Uit de kast, Debat op 2, Over de streep en Hij is een zij maakte. Arie is daarnaast auteur van diverse non-fictieboeken, bloemlezingen van poëzie en een roman: Relishow. Begin dit jaar opende hij zijn sportschool Vondelgym.
