Als voetbalcommentator was je vader Evert ten Napel vaak weg. Heb je hem veel gemist als kind?
“Het was eerder andersom, denk ik. Papa – zo noem ik hem nog altijd – vertelde eens dat hij in één zomer de Tour de France én de Olympische Spelen deed en dat ik hem daarna niet meer herkende. Dat vond hij zo erg, hij heeft dat nooit meer gedaan. Mijn ouders plakten vaak onze vakanties vast aan zijn werk. Als hij op Nieuwjaarsdag het skispringen van Garmisch- Partenkirchen moest verslaan, hadden wij twee weken wintersportvakantie. Dat deden we ook bij het EK en WK voetbal en de Olympische Spelen. Soms mocht ik mee naar wedstrijden daarvan.”
Wilde je vanaf toen zelf sportjournalist te worden?
“Ja. Naast hem op de commentaarpositie leerde ik de opstellingen uit mijn hoofd. Het was een spel voor me om dan zachtjes eerder de naam van een speler te noemen dan hij deed door de microfoon. Ook mocht ik wel eens in de regiewagen kijken of achter een montageset een beetje editen. De magie van zo’n NOS-team vond ik geweldig. Dat wilde ik ook.”
Mooi dat je nu al je passies combineert in je programma’s: verschillende sporten, presenteren, reizen?
“Beter kan niet. Ik geniet heel erg. Sport blijft een grote liefde. Vorig jaar vroeg Fox of ik wilde terugkomen. Maar ik heb het ontzettend naar mijn zin bij MAX. ‘Ik wil graag blijven, want ik voel me hier thuis,’ heb ik tegen Jan Slagter gezegd.”
Want je thuis voelen op het werk is het belangrijkste?
“Ja. Anders functioneer ik niet. MAX is mijn tweede thuis. Dat is misschien wat papa heeft gevoeld toen ik de journalistiek in wilde. En daar heeft hij gelijk in gehad.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 21. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
