Egbert Jacob Rietveld: ‘Geloofstaat op in taal’

Eerste Paasdag is Egbert Rietveld te gast in De verwondering. Voor de predikant zijn geloof en taal onverbrekelijk verbonden. Dat vormde een houvast, toen zijn vrouw na de diagnose alzheimer koos voor euthanasie. ‘Ik geloof dat God meelijdt in zijn zwijgen.’

Waarom wil je dit verhaal vertellen?

“Om Tiny te eren, en omdat onze geschiedenis misschien andere mensen kan helpen die in een soortgelijke situatie zitten. Want het is een vreselijk dilemma. Bij wilsbekwaamheid krijg je van de wet de ruimte om tot euthanasie te besluiten, maar je moet dat doen op het moment waarop je nog voldoende helder bent. En dat maakt het zo moeilijk. Want je moet gehoor geven aan je besluit, terwijl het te vroeg lijkt. Je bent immers nog bij je verstand. Maar je wilt niet het risico nemen dat het toch te laat is. Dit proces hebben we als gezin grotendeels voor onszelf gehouden, Tiny, onze drie kinderen en ik. Pas later heb ik het in mijn gemeente kenbaar gemaakt. Ik ben er nooit op aangesproken. De mensen waren onder de indruk van de weg die wij gegaan zijn. Er was prudentie en respect. Ook daarom wil ik er nu vrijuit over praten, want dat onbegaanbare pad is begaanbaar gebleken.”

Waar in dit alles heb je God gezien?

“Vooral in de moed die mijn vrouw opbracht. De innerlijke rust, die haarzelf en mij verbaasde. Het ging ons verstand te boven. Ze is daar tot het laatste toe niet in veranderd. Dat vind ik groots. Ze gaf ons de opdracht om niet te vergeten te leven. Als je dat als partner en moeder zegt, terwijl je zelf, net zestig, zo graag door wilt, is dat een offer. Tiny had niet zoveel met het kerkelijk geloof, maar de basis was wel in haar verankerd. Toen we een keer over de hemel spraken, zei ze dat ze zich die wel wilde voorstellen maar dat ze het niet kon. Ik zei: ‘dan leen ik jou mijn geloof.’ Ze glimlachte.”

Er wordt wel gezegd dat de mens door het sterven heen moet en niet een korte weg zou moeten nemen. Wat vind jij?

“Ik wil onderscheid aanbrengen: blijf je geestelijk helder of niet. Ik heb er grote bewondering voor als mensen er bewust voor kiezen om de lange weg te gaan, ook met alzheimer. Daar zal ik niemand op veroordelen. Ieder gaat zijn eigen unieke weg. Maar bedenk dat mensen met die ziekte onderweg het ‘ik’ verliezen. Wie gaat dan door wel lijden heen? Wie beleeft dan wat? Tiny zei vanuit het diepst van haar hart: ‘Dit kan nooit de bedoeling zijn.’”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 14. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ella Weisbrod