Wat betekent dit voor jou?
“Het was niet mijn beslissing en ook niet mijn keus. Ik vind het jammer, vooral als ik kijk naar het totale aanbod in deze ingewikkelde tijd. Dan is het een aderlating. Dit programma paste mij als een jas. Ik ben nooit een programmamaker geweest voor meningsvorming, maar altijd voor duiding en betekenis en daarmee van perspectief. En als er nu in deze verwarrende tijd ergens behoefte aan is, dan is het dàt wel. Voor een groot aantal mensen wordt niet alleen het televisielandschap, maar ook de samenleving een beetje onherbergzamer en ik voel me verbonden met mensen die verdieping zoeken, geestelijk onderdak nodig hebben. Dat is een breed palet aan kijkers dat zich uitstrekt van de Surinaamse gemeenschap in de Bijlmer tot aan de Remonstranten in Laren. Maar ik wil niet narrig zijn, want het was fantastisch om zo’n soort programma te hebben kunnen maken. En ik ben blij dat de directie van KRONCRV meteen te kennen gaf: het programma stopt, maar we willen door met jou.”
Hoe zal die vernieuwing eruitzien?
“In de 23 jaar dat ik televisie maak, is het naar mijn gevoel dit geworden: een groot huis waarin mensen elkaar ontmoeten. Dat huis staat op de grond waaruit ook de NCRV voortkomt. Ik ben op geen enkele manier dogmatisch en ook niet wereldvreemd – ik zoek altijd de ruimte en wil het persoonlijke verbinden met de doorgaande verhalen. Dat zal ik blijven doen. En nee, dat trekt per definitie geen miljoenen kijkers. Maar we hebben het zeker niet slecht gedaan in al die jaren. Integendeel, ik ben er apetrots op. Ik denk nu bijvoorbeeld aan het gesprek met psycholoog Edith Eger, de joodse Amerikaanse die de holocaust overleefde. En met Mpho Tutu, de dochter van Desmond Tutu kort na diens overlijden. En ik ben nog lang niet uitgevraagd, dus ik kan vol overtuiging zeggen: u hoort nog van mij, want ik voel de creativiteit weer borrelen. Wat zullen we doen met het lege vel waarop we iets mogen tekenen? Ik ben een maker, een bouwer. Als ik dat niet kan doen, dan word ik echt ongelukkig. Maar eerst besluiten we deze fase met een krachtig en prachtig zesluik. Het finale thema? Geloof in de toekomst!”
Ben je zelf veranderd als presentator?
“In het begin had ik geen idee wat televisie maken was. Je moet vooral veel leren vergeten: de camera’s, de make-up, je haar. En daarna moet je zelfs de voorbereiding vergeten. Ik volg nooit een script, hoe goed we alles als redactie ook hebben doorgesproken en hoe belangrijk dat ook is. Je moet vooral luisteren en reageren op wat iemand echt zegt. Zo kan zich een andere afslag voordoen dan je had gedacht. Ik durf intuïtiever te werk te gaan, ben persoonlijker geworden. Ook het muzische element werd belangrijker. Heel bijzonder dat we dichters en muzikanten een podium konden geven”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ella Wiesbrod
