Nu woon je tussen de oude dames. Is dat geen enorme confrontatie met het ouder worden?
“Welnee. Ik ben toch ook oud? Acht- en-taggentig. Ongelooflijk hè? Ik hoef niet in een oudedameshuis te zitten om me dat te realiseren. Dat ik hier nu permanent woon wil niet zeggen dat ik me opeens oud voel. Kijk, er staan twee geraniums in mijn vensterbank, maar daar blijf ik niet achter zitten. Ik heb zóveel te doen. Die plantjes zijn trouwens niet kapot te krijgen. Ze blijven maar uitkomen.”
Hoe was het om weg te gaan uit Kalenberg?
“Ik heb het daar heerlijk gehad en hield van die plek, 52 jaar lang. Ik heb gejankt dat ik het moest achterlaten. Zoiets doe ik in m’n eentje, even flink loeien en dan gaat het weer. De avond van de verhuizing lag ik hier in Amsterdam in bed en luisterde naar hoe de regen tegen de ramen sloeg en de wind om het huis gierde. Ik trok de dekens hoog op en realiseerde me dat ik lekker lag. Heel veilig, voelt het hier.”
Voor de documentaireserie is je verhuizing gefilmd. Waarom besloot je deze te laten vastleggen?
“Ach, ik weet het niet. De redacteur was ontzettend aardig, waardoor ik er wel vertrouwen in had. Als ik met leuke mensen kan werken, ben ik al snel om. En ik wilde ook wel laten weten dat ik geen dor hout ben. Die vreselijke Marianne Zwagerman (columniste BNR, red.) heeft dat aangezwengeld. Hoe durf je ouderen met dor hout te vergelijken! Oude mensen zijn bibliotheken, die hebben zoveel kennis. Er is zoveel bij ze te halen. Ze hebben alleen een bepaalde limiet, dat wel.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 49. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligenberg
