Waarom moest deze serie gemaakt worden?
“In deze tijd zijn mensen enorm bezig om voor hun identiteit op te komen. Vroeger was het nog gewoon lhbt-wereld, nu is het de lhbtiq+-wereld. Ik was nieuwsgierig naar de jonge generatie: wie ze zijn ze? Wat doen ze? Ook werd ik de afgelopen jaren steeds bozer over hoe er tegen lhbt’ers werd aangekeken. Ik merkte dat ik zelf laconiek was geworden. Zo van: ach, het is nu eenmaal zo dat ze ons uitschelden. En het is normaal dat Youp van ’t Hek ‘pisnicht’ mag blijven roepen, omdat hij vindt dat hij daar recht op heeft. Zonder te beseffen wat dat voor gevolgen heeft. Ik dacht: als dat me dwarszit, moet ik er iets mee doen.”
Wat raakte je het meest tijdens het draaien?
“Aids heeft flinke littekens achtergelaten op de generatie die zo’n tien jaar ouder is dan ik. Ik interviewde een man die in een paar jaar tijd 67 mensen verloor. Hij toonde me zijn adresboekje van toen. Daarin zijn veel namen doorgestreept met een kruis erachter. Nu hij op leeftijd is, heeft hij er veel last van gekregen en is hij in therapie gegaan.
Welke droom joeg Michieltje uit Eindhoven na?
“In ieder geval nooit om filmer te worden, daar ben ik pas later ingerold. Ik kom uit een leuk gezin met drie broertjes – ik was de derde – en mijn ouders waren hardwerkende middenstanders. Ze hadden een muziekwinkel en muziekschool aan huis. Ze hebben ons met veel liefde en verwondering naar het leven opgevoed. Het was altijd een drukte van jewelste in huis met mensen die muziekles hadden of in de winkel iets kwamen kopen. En daar buitelden wij als vier jongetjes doorheen. Er was totaal geen competitie onderling. We zaten op verschillende scholen, iedereen mocht doen wat hij zelf wilde.
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 19. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
