In de eerste vrieskou van het najaar nodigt het romantische huis in de Amsterdamse Jordaan nog extra uit tot binnenkomen. ‘Kom,’ zegt Milouska Meulens in de deuropening, ‘hier is het lekker warm’. Met een pot groene thee op de keukentafel beginnen we aan ons kennismakingsgesprek. Want hoewel Milouska onder andere vijftien jaar lang het Jeugdjournaal presenteerde, interviewden we haar nog nooit voor de NCRV-gids. Enkele maanden geleden volgde ze Janine Abbring op als presentatrice van Vroege vogels, naast Menno Bentveld. Met aanstekelijke verwondering en enthousiasme struint ze sindsdien door de bagger en laat zich door natuurvorsers informeren over de wondertjes van de Nederlandse natuur.
En er komt meer aan, want vanaf 23 november toert Milouska in Nederland wordt groen een week lang door het land op zoek naar mensen met duurzame ideeën. Twee maanden later gaat ze met Brecht van Hulten het nieuwe programma Groen licht presenteren, de opvolger van Kassa groen.
Op deze vraag kun je wachten natuurlijk: hoe ‘groen’ leef jij zelf?
‘Ik was al erg met het milieu bezig, maar door Vroege vogels nog een tandje meer. Ik vind mezelf ook nog niet groen genoeg. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds een auto, ik red het gewoon niet zonder. Met de kinderen die overal naartoe gebracht moeten worden.’
‘Ik vind dat ik goed met voeding bezig ben. Ik eet geen vlees en vis omdat het zo’n enorme belasting is voor het milieu.’
Toen ik borstvoeding gaf en kolfde, ging ik ook de absurditeit van onze melkconsumptie inzien. Ik ben dus gestopt met zuivel. En sinds ik voor het Jeugdjournaal een keer in zo’n legbatterij ben geweest, eet ik ook geen ei meer. Dat is nog best ingewikkeld, want kippeneiwit wordt in heel veel producten verwerkt. En als je de etiketten eenmaal gaat lezen, zie je er zoveel dingen opstaan die je helemaal niet wilt eten. Tegenwoordig doe ik mijn boodschappen dus in de natuurvoedingswinkel.’
En sinds Vroege vogels doe je nog een tandje meer?
‘Ik ben bij Vroege vogels gaan werken omdat ik het heel belangrijk vind om duurzaamheid en milieubewustzijn uit te dragen. Wíj hebben die zorg voor de aarde en de natuur. Door die draaidagen in de natuur zie ik ook zo goed wáár we de zorg voor hebben. Ik merk dat ik me daardoor nog meer bewust word van dingen. Ik ben bijvoorbeeld korter gaan douchen, dat scheelt water en tientallen kilo’s CO2.’
Denk je dat je werkelijk iets kunt veranderen?
‘Ik denk dat je al iets doorgeeft als je laat zien hoe mooi de natuur is en als je vertelt wat er gebeurt wanneer we niets veranderen. In de radio-uitzendingen krijg ik veel vrijheid om mijn eigen mening uit te dragen. We hadden een keer iemand te gast die actie voerde tegen illegale visserij. Ik wilde van hem horen wat consumenten zelf kunnen doen om illegale visserij tegen te gaan. Die vissen liggen namelijk gewoon in de supermarkt.
Maar hij bleef maar praten over de regering en niet over de consument. Toen zei ik: “óf we eten geen vis meer …” Menno reageerde zo van: “nou, nou, nou … geen vis meer eten …” Ik vind het wel goed dat zoiets gebeurt en dat er discussie is. Vroege vogels is een journalistiek programma met hoor en wederhoor. Maar het programma is er voor de natuur en dus kom ik op voor de natuur en bijvoorbeeld niet voor Shell. Niet iedereen hoeft vegetariër te worden, maar ik zou graag willen dat iedereen íets deed.’
Waar komt jouw milieubewustzijn vandaan?
‘Dat is vooral gegroeid sinds ik kinderen heb. Ik weet nog dat we op Curaçao heel zuinig waren met water, want water is daar heel duur omdat het ontzilt moet worden. Als er een zware tropische bui aankwam, zei mijn moeder: “kleren uittrekken!” Dan douchten we in de regen. En met het afwaswater werd nog even de stoep geschrobd of de wc schoongemaakt. Dat had alles met geld te maken en niets met het milieu.
Ik was een jaar of tien toen we definitief naar Nederland kwamen en ik voor het eerst over zure regen, Tsjernobyl en Greenpeace hoorde. Op mijn negentiende was ik zover dat ik dacht: wat ik in ieder geval voor de aarde kan doen, is géén kinderen krijgen. Dat scheelt voor het milieu en bovendien: wat voor aarde laten wij eigenlijk voor kinderen achter?’
Dus kreeg je twee kinderen…
‘Tot mijn grote verrassing raakte ik op mijn 32ste tóch zwanger. Ik was in het buitenland omdat ik meedeed aan Wie is de mol en toen rezen er al vermoedens. Ik sliep tussen alle opnames door en bestelde stapels eten waar ik vervolgens ineens geen trek meer in had. De producer, een echte Amsterdamse, zei: “volgens mij ben jij zo zwanger als een konijn!”
Eenmaal thuis ging ik naar de dokter en bleek ik inderdaad zwanger te zijn. Vanaf dat moment waren al mijn principes verdwenen. Ik voelde me meteen moeder! Yara’s vader en ik zeggen altijd tegen elkaar: die kleine wilde gewoon écht komen. Die zwangerschap veranderde heel veel. Van alleen maar bezorgd en negatief ben ik veel meer gaan nadenken over wat we wél kunnen doen.’
Met kinderen móet je wel, toch?
‘Door mijn werk bij het Jeugdjournaal merkte ik al dat kinderen je heel erg helpen om een positiever wereldbeeld te krijgen. Ze kunnen wel bang zijn voor bepaalde dingen, maar ze zijn ook heel veerkrachtig en optimistisch. Kinderen hebben hoop en ze geven hoop. Dus voor mijn eigen kinderen en al die andere kinderen denk ik: wat kunnen we ze als basis meegeven, zodat ze daarmee onze wereld gaan redden. Zíj moeten het in de toekomst gaan doen.’
Jij had zelf een roerige jeugd. Je bent diverse keren van Curaçao naar Nederland verhuisd, en weer terug.
‘Mijn moeder wilde graag naar Nederland om haar vier kinderen betere toekomstkansen te geven. Mijn vader kwam mee, maar wilde na een poosje toch steeds weer terug. Dus gingen we met z’n allen weer terug. Dat is zo een aantal keren gegaan. Ik was tien toen we definitief naar Nederland gingen en daarna zijn we nog heel vaak verhuisd. Ik denk dat ik op meer dan elf scholen heb gezeten.’
Na je studie ben je teruggegaan naar Curaçao. Wilde je daar een leven opbouwen?
‘Ja, het was heel comfortabel in Nederland, maar ik wilde kijken of ik op Curaçao kon meehelpen om de boel een beetje draaiende te houden. Dat bleek een brug te ver. Ik had twee banen, maar het is lastig om daar binnen de journalistiek te groeien. Het is zo’n klein eiland. Ik kon daar niet meer aarden. Na een jaar ben ik teruggekomen. Nu fantaseer ik soms over teruggaan als de kinderen groot zijn en ik minder nodig heb en niet zoveel meer wil.’
Dus je staat met een kleine teen nog in Curaçao?
‘Ja, het is mijn geboorteland. Maar Nederland is ook mijn land. Óf ik heb géén land, óf ik heb er twee. Ik woon in Nederland, ik werk hier, mijn kinderen zijn hier geboren, mijn liefde is hier. Dus voor nu is Nederland de beste plek.’
Paspoort
Naam: Milouska Meulens
Geboren: 24 juni 1973 op Curaçao
Woont: in Amsterdam met haar vriend Joris Marseille (presentator Jeugdjournaal), haar dochter Yara (9), zoon Ylias (6) en Joris’ zoon Max (6)
Opleiding: atheneum en School voor Journalistiek
Carrière: werkte voor de zender TeleCuraçao en voor Zembla. Schreef columns voor o.a. het Algemeen Dagblad, was in 2006 de mol in Wie is de mol, werkte van 2000 tot 2015 voor het Jeugdjournaal als presentator/verslaggever en presenteert sinds september 2015 samen met Menno Bentveld Vroege vogels op radio en tv.
