Stefan HeijdendaelStefan HeijdendaelHeb je een vast ritueel ter voorbereiding van het ‘Achtuurjournaal’?
“Muziek luisteren tijdens het laatste stuk zorgt bij mij voor een goede mindset. Zo’n ‘journaaldag’ begint al vroeg met Radio 1 en het door nemen van de kranten. Om negen uur heb ik dan thuis een telefonische redactievergadering, waarin de hoofdpunten van het nieuws worden besproken, zodat alle koppen dezelfde kant op staan. Het zijn altijd hectische dagen, want alles kan op het laatste moment nog worden omgegooid. En tussendoor bemoei ik me, zoals nu, ook nog met zo’n uitzending over de Provinciale Statenverkiezingen.”
Zou jij, als je nu jong was, klimaatspijbelaar zijn geweest?
“Misschien. Overigens noemen wij hen ‘klimaat- scholieren’. Zo’n term bedenk ik mee, ja. Hij dekt de lading beter. Onpartijdigheid betekent niet dat je niet betrokken bent bij wat er om je heen gebeurt en ‘neutraal’ moet zijn. Ik heb moeite met dat woord. Nederland was tussen de twee wereldoorlogen ook neutraal, terwijl er krankzinnige dingen om ons heen gebeurden.”
Een jaar eerder had je een herseninfarct. Het kijk je terug op deze heftige jaren?
“Voor mij is er een periode vóór en ná dat herseninfarct. Veel specifieke dingen, zoals hoe lang ik in coma heb gelegen, weet ik niet eens zelf meer. In de begin periode spookte het veel in mijn hoofd: ik had dood kunnen zijn. Maar ik heb er goed door leren relativeren. Alles wat om mijn ziekte heen gebeurde, zoals dat ontslag, was minder belangrijk.”
Ook het werk dus?
“Werk was al niet het alom vattende in mijn leven waar voor ik alles opzij zou willen zetten, en dat is sindsdien sterker geworden. Als ambassadeur van de Hersenstichting ontmoet ik veel mensen die door een herseninfarct een ander karakter hebben gekregen. Ik heb veel geluk gehad, zoals met veel dingen in mijn leven. Zo ben ik al veertig jaar met mijn vrouw Petri; ik beschouw het als een groot geluk dat ik de liefde van mijn leven al zo jong tegenkwam. Mijn herseninfarct is als een blikseminslag geweest, onvoorspelbaar en niet te herleiden tot één enkele oorzaak. En ik weet: het kan zo weer gebeuren. Maar dat geldt voor iedereen. Ik laat mijn leven niet door angst beheersen, want dan heb ik geen leven. Ik heb door die ziekte een andere levens houding aangenomen. Ik stel dingen niet meer uit, ik wil ze nu doen! Zoals mooie reizen maken met het gezin. Het klinkt misschien raar: zo’n gebeurtenis is bijna een manier om gelukkiger te worden. Puur door te kunnen genieten van het moment. Ook als het gaat om werk.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 11. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
