Een jochie van zeven is Julian (nu 34) als zijn moeder hem diep in de ogen kijkt. “Jullie worden straks gehaald”, zegt ze. “Jij moet goed voor je broertjes zorgen.” Julian knikt. Natuurlijk let hij op Gilmar van vijf en Alessander van twee. “Kom ooit terug”, drukt moeder hem op het hart. Julian zal het nooit vergeten.
Julian: “Ik zie nog voor me hoe Gilmar en ik speelden in het bosje achter de boerderij.”
Gilmar: “Met takjes, dat waren onze auto’s.”
Julian: “Onze vader had losse handjes en wij waren geen lieverdjes. Wanneer wij stout waren geweest, rende hij achter ons aan door de tuin. Een keer viel vader onze moeder aan met een scherp mes. Maar hij had ook leuke kanten. Hij reed vrachtwagen en soms mochten wij mee.”
Alessander: “Ik herinner me alleen dingen van foto’s en verhalen.”
Gilmar: “Ik weet nog dat we aan het spelen waren. Ineens werden we weggeplukt. We hebben nooit afscheid kunnen nemen.”
Julian: “We kwamen terecht in een naburig kindertehuis. Na twee dagen fietste ik terug naar ons huis. Het was verlaten.”
Adoptieouders
Julians oudere zus, met hun jongere zusje bij moeder gebleven, vertelt dat hun vader is doodgeschoten. Intussen zijn hun adoptieouders gearriveerd.
Gilmar: “Ze waren heel lief en hadden cadeautjes voor ons. Echte auto’s en Duplo.”
Alessander: “Mijn vader had een snor en dat vond ik eng.”
Julian: “Eigenlijk zouden ze twee kinderen adopteren. Gelukkig mocht ik mee, al was ik officieel te oud.”
Hun adoptieouders hebben al twee biologische dochters en een uit Korea geadopteerde zoon. Zij ontfermen zich direct over hun nieuwe broertjes uit Brazilië.
Vragen
Julian: “Met vijftien, zestien jaar kwamen bij mij de vragen. Waarom hadden onze biologische ouders ons weggedaan?”
Gilmar: “Op tv zag ik beelden van een straatarm Brazilië. Daaruit maakte ik op dat onze ouders ons uit armoede hadden afgestaan.”
Alessander: “Toen ik achttien was, namen onze ouders ons mee naar Brazilië. Ik vond het heel mooi om het land te zien.”
Julian: “Ik wist nog precies de weg naar ons oude huis. Veel verder durfde ik niet te zoeken toen. Het lag nog te gevoelig.”
Gilmar: “Ik wilde niet mee; ik had er niet zoveel mee.”
Julian: “Toen ik vier jaar geleden zelf vader werd voelde ik sterk dat ik mijn kind nooit weg zou doen. Hoe zat dat dan met mijn ouders in Brazilië? Ik móest hen vinden. Ik schreef naar Spoorloos, maar kreeg geen antwoord.”
Maart 2017 roept Julian zijn broers bij elkaar en vertelt dat de redactie van Spoorloos na een mail nu wel een gesprek wil.
Gilmar: “Ik dacht gelijk: deze keer ga ik wél mee.”
Alessander: “Ik had er wel slapeloze nachten van. Misschien leefden ze wel in een krottenwijk, terwijl wij hier in mooie huizen wonen…”
Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 40. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Spoorloos is op maandag om 21.25 uur te zien op NPO 1.
Tekst: Ineke van Lier
