Klopt het dat je eigenlijk al met pensioen had willen zijn?
“Voor corona dacht ik: ik word straks 67 en wil mijn leven over een andere boeg gooien. Ik ga lekker reizen met mijn man en meer tijd doorbrengen met de kleinkinderen. Door corona zat ik noodgedwongen twintig maanden thuis en dat vond ik vreselijk. Daardoor weet ik nu dat een rustige oude dag niks voor mij is. Van thuis rondhangen en stilzitten word ik niet vrolijk, dan ga ik piekeren. Als ik kan optreden, voel ik me zoveel lekkerder. Dat is wat ik het allerliefste doe. Gelukkig zit ik nog altijd vol ideeën, dus ik kan nog jaren door in het theater.”
Mochten de documentairemakers overal bij zijn?
“We hebben vooraf geen kaders afgesproken. Ze wilden bijvoorbeeld ook bij mij thuis filmen als de kleinkinderen er waren. Hartstikke leuk. Ik heb er zeven, in de leeftijd van een tot vijftien. Het werd een beetje een vrolijke bende, want ze bleven onverwachts allemaal logeren en hadden geen pyjama’s bij zich. ‘Pak maar een T-shirt van oma uit de kast.’ Ik hou van die chaos en ik ben echt een familiemens. Ik vind dat heerlijk. Als de camera je een jaar volgt, komen natuurlijk ook andere stemmingen voorbij. Niet alleen door coronaperikelen, maar ook door de operatie van mijn man Hans.”
Wat was er met hem aan de hand?
“Hij is diabetespatiënt en op Oudjaarsdag moest zijn linkerbeen worden geamputeerd. De camera is ’s avonds mee geweest toen ik hem in het ziekenhuis opzocht. Ik zat daar dus op Oudjaarsavond met een glaasje wijn aan zijn bed. Dat ziet er op beeld vast een beetje droevig uit. Ach, ik vind het niet erg dat mensen nu ook een andere kant van mij kunnen zien. Ik ben altijd bezig met het opvrolijken van anderen. Dat doe ik natuurlijk al veertig jaar met mijn zelfgeschreven liedjes en sketches. Maar het is goed dat mijn publiek kan zien dat het bij mij ook niet altijd halleluja is.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 39. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx
