Prikkelvrije Kerst
Lotte (37 jaar): “Jarenlang vierden we Kerst met de familie. Ik ging met mijn zoon (nu 11 jaar) altijd op bezoek bij mijn moeder. Mijn opa en oma waren er, toen ze nog leefden, ook bij. Soms bleven we zelfs een week hangen om ook nog Oud en Nieuw te vieren. Ik heb autisme en mijn zoon ook. We reageren allebei sterker op prikkels dan de gemiddelde mens. Als we van ons huis in Den Haag naar mijn moeder in Rotterdam gingen met het openbaar vervoer, waren we anderhalf tot twee uur onderweg. We kwamen helemaal overprikkeld aan. Ook het verplicht sociaal doen en het elkaar de hele dag vermaken is niet zo aan ons besteed.” “Toch deden we het, want ‘het hoort zo’. Kerst vieren met familie was traditie. Toen we tijdens corona voor het eerst alleen thuis waren tijdens de feestdagen, vonden we dat heerlijk. We deden typische kerstdingen: gourmetten, film kijken, lekkere hapjes eten. Maar dan zonder gereis of verplichtingen. En als iemand zich even wilde terugtrekken, dan kon dat. Een nieuwe traditie was geboren. Dit jaar gaan we het weer zo doen. Mijn moeder is van harte welkom; ze komt vaak een avondje gourmetten. Mijn zoon houdt van de kerstsfeer: samen een kerstfilm kijken op de bank, zelf bepalen wat er in zijn pannetje komt. Een Kerst met weinig prikkels, maar met veel warmte en gezelligheid, daar houden wij van.”
Diner voor onbekenden
Lukretia (53 jaar): “Toen ik net op mezelf woonde, heb ik een keer in mijn eentje Kerst gevierd. Verschrikkelijk. Kerst hoor je samen te vieren, met lekker eten en aardige mensen. Dat heeft me geïnspireerd om een nieuwe traditie te bedenken: een ‘derde kerstdag’ voor mensen die weinig vrienden hebben, niet naar familie kunnen of geen geld hebben. Elk jaar schuift er aan mijn grote eettafel een bont gezelschap aan. Mensen uit alle windstreken die elkaar niet kennen. Ze horen het door mond-tot-mondreclame of lezen mijn oproep op Facebook. Ik ben verzot op koken, heb er 25 jaar les in gegeven, en serveer die avond een vijf- of zevengangendiner bestaande uit amuses, voorgerechten, een hoofdgerecht, dessert en kaasplank. Ik ben een sfeermaker en trek alles uit de kast. Het is altijd reuzegezellig. Er worden vriendschappen gesloten en nummers uitgewisseld. Heel bijzonder vond ik het moment dat ik binnenkwam met een grote schaal met lekkernijen en de hele groep opstond en begon te applaudisseren. Ze vonden het zo gezellig, en het eten was zo lekker. Dat geeft me veel voldoening. Niet alleen als kok en organisator maar ook als mens; ik vind het fijn om iets voor anderen te kunnen betekenen. Mijn kinderen hebben ook altijd meegedaan. Sinds kort hebben ze een relatie. Ze moeten langs bij verschillende families, alle ouders zijn gescheiden, het is altijd een puzzel. Op derde kerstdag schuiven ze tegenwoordig bij mij aan. Ik kan niet wachten om deze Kerst weer een nieuwe groep te mogen ontvangen. De verbinding, de gezelligheid, daar word ik blij van.”
Het hele verhaal leest u in de NCRV-gids van week 52. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Otje van der Leij