Liefde in Pangea ***
Pangea, zo heet de aarde zoals die eruitzag voordat de verschillende continenten zich losmaakten van elkaar, de “hele aarde”. Liefde in Pangea, het nieuwste boek van Tessa de Loo, is geen romance die zich 250 miljoen jaar geleden heeft afgespeeld, maar het verhaal van een getroebleerde, vrijgezelle bioloog, die gespecialiseerd is in kameleons. Fidel heet hij en hij is eind dertig.
Tijdens de Rome-reis van zijn middelbareschoolklas is er een meisje, Sacha, van het balkon gesprongen. Ze was zijn vriendinnetje en nog altijd gaat hij gebukt onder een schuldgevoel. Of hij echt een aandeel in haar zelfmoord heeft gehad, weet hij niet, maar hij heeft die hele geschiedenis wel vakkundig verdrongen… tot hij een uitnodiging krijgt voor een schoolreünie. “Het was alsof iemand een steen naar hem gooide die hem recht in zijn gezicht trof.” Dan kan het verhaal beginnen, en Fidels zoektocht naar het verleden.
Het zou niet aardig zijn als ik te veel zou opschrijven van wat Fidel allemaal ontdekt.
Dat heeft niet alleen met Sacha te maken, een Sinéad O’Connor-achtige borderlineschoonheid, op wie meer jongens verliefd waren. Haar raadselachtige amoureuze gedrag, dat Fidel zo in de war brengt, blijkt niet alleen met vrouwelijke grilligheid te maken te hebben. Gaandeweg ontwart hij een dikke kluwen van gebeurtenissen die in hun beider jeugd hebben plaatsgevonden en waarin er meer lijnen tussen hen liepen dan hij ooit had kunnen denken.
Daarvoor moet hij wel naar Portugal afreizen, waar haar broer woont. Maar daar moest hij toch al heen, om kameleons te tellen. Het biedt Tessa de Loo de gelegenheid om uit te pakken met beschrijvingen van het landschap in de bergen, een streek waar ze zelf al vijfentwintig jaar woont. Dat doet ze heel zintuiglijk. Als lezer loop je zwetend met Fidel mee, en in dat fraaie landschap dwalen zijn gedachten makkelijk af naar het verleden.
De kwijnende kameleonstand is metafoor voor de teloorgang van de natuur. Ook een thema.
Tessa de Loo is een ervaren schrijfster met een flinke staat van dienst. De tweeling, over zusjes die aan twee kanten van de linie de Tweede Wereldoorlog doormaken, kun je een klassieker noemen. Dat succes heeft ze nooit meer geëvenaard en of dat met Liefde in Pangea gaat gebeuren? Ik denk van niet. De Loo heeft een prettige, onderhoudende stijl, die nergens storend is; je leest het boek vlot uit. Maar het beklijft niet erg. Maar ja, dat is met wel meer boeken het geval. Zeker als je er zo veel wegwerkt als ik….
Dat Fidel na al dat gewroet in zijn jeugd en de inzichten die het hem hebben opgeleverd opeens in staat is tot een relatie, ligt er een beetje dik bovenop. En het levert een regelrecht kitschslot op: “Ze drukte een vinger op zijn lippen. ‘Ssst…’ fluisterde ze en legde hem het zwijgen op met de langste, vurigste tongzoen die hij ooit had gehad, terwijl de bedwelmende geur van La Vie Est Belle tot diep in zijn neusgaten doordrong.”
Een doktersromannetje is er niks bij…
Volgende week
bespreekt Mieke De waren van Daniël Rovers.
