Paradijs bij het dashboardlicht ***
Sommig eten is lekker en vies tegelijk. Paprikachips, zoete spekjes, of een kroket uit de muur. Als er al zoiets als ‘lekker vies’ in de literatuur bestond, dan zou dit boek er onder vallen. Bij lezing noteerde ik: hilarisch, melig, seksistisch, herkenbaar, hardop gelachen! Het is in ieder geval een boek dat zich absoluut niet serieus neemt, en dat is ook wel eens fijn. Of toch? Het valt niet mee in de ziel te kijken van Robert van Eijden, noch in die van zijn personage Jan de Vries. Jan is vijf jaar ouder dan zijn schepper en 51 jaar.
Zijn leven is in alle opzichten tot stilstand gekomen. Het is niet voor niks een ‘being of age-roman’. Jan is in een lullig IT-baantje blijven hangen, en het leven met zijn vriendin Nathalie is een sleur geworden. Eens in de zes weken hebben ze agendaseks. Hoe treurig kan het zijn? Maar ja, wat wil je ook met een enorme buik, ‘een bruingrijs begroeide grafheuvel waar vele in ketjap gemarineerde spareribs hun laatste rustplaats hadden gevonden op een doodsbedje van friet met extra mayonaise, graag.’ (Hebt u meteen een idee van de stijl.) Ook heeft Jan op zolder een ‘mancave’, waar een ABBA poster aan de muur hangt, waar bier gedronken wordt en naar muziek wordt geluisterd.
Samen met zijn goede vriend Chris, die aspiraties heeft om een grote roman te schrijven, maar steeds wordt geweigerd door uitgevers, draait hij muziek bij bruiloftspartijen in ‘De vergulde rolladetang’, een treurige uitspanning, waar ze al vijftien jaar dezelfde menukaart hebben. (die spareribs dus!) Muziek speelt een hoofdrol in dit boek. Jan verlangt vaak terug naar de jaren 80. ‘Niet iedereen keek driehonderdvijftig keer per dag naar z’n telefoon… Nou ja, je leefde toen recht vooruit. Nu leidt iedereen een soort meta-bestaan.’ Het boek zit vol heimwee naar ‘die goeie ouwe tijd’ die voor iedere generatie natuurlijk weer anders is. Popnostalgie heet dat. De titel heeft daar natuurlijk ook van alles mee te maken.
Als Jan en Chris die popnostalgie willen vermarkten door dansavonden voor 45-plussers te organiseren, komt het verhaal in een stroomversnelling, nou ja, dat valt wel mee, want daar moet dit boek het niet van hebben. Wel van de kunst van het ouwehoeren. ‘Wie dat het beste kon, was het populairst. Nu ben je het populairst als je de nieuwste telefoon hebt.’ Dat is vaak erg leuk, dat geouwehoer, al zijn er ook passages waarbij de meligheid mij te machtig werd. Als het gaat over een top tien van Jans favoriete collega’s, waarin de linker- en rechterbil van Mylène voorkomen, haak ik echt af. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik een vrouw ben.
Het boek zakt wat in aan het eind en de weirde robotfantasieën van Chris begreep ik niet zo goed. De hoofdstukken waarbij eerst wordt vermeld wat Nathalie dacht tijdens de agendaseks, en daarna wat Jan dacht, vond ik dan weer hilarisch. ‘Een twee drie, je proeft het zo/Het is ijs van Caraco? Mexicaantje, oranje hoed/Caraco-ijs, geweldig goed.’
Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar 254 blz. € 19,99 (e-book € 11,99)
Meer recensies
Een aantal lezers van Miekes Leesclub hebben het boek Paradise bij het dashboardlicht van Robert van Eijden gerecenseerd. Benieuwd naar hun mening? U leest het hier.
Volgende week
Bespreekt Mieke Mensen als ik van Christophe Vekeman.
En wat vindt u ervan? Geef uw mening over dit boek en lees de mening van anderen op miekesleesclub.nl
