Recensie Mieke: De wilde stilte van Raynor Winn

Vervolg op de bestseller Het zoutpad.

De wilde stilte ***

De bestseller Het zoutpad las ik niet. Ondanks divers gejubel trok het me niet, dat verhaal over een echtpaar dat gaat wandelen langs de kust, nadat ze hun huis zijn kwijtgeraakt. Dat het veel mensen aansprak, zag ik: het blééf maar in de CPNB Top 60 staan. Ja, die spel ik elke week, net als vroeger de Top 40. Maar ik had geen zin. Nu, met het ‘magisch, sprankelende vervolg’, (ik citeer de cover) moest het er maar eens van komen.

Mijn omissie bleek geen probleem, want het hele verhaal komt in De wilde stilte nog eens langs. Hoe Raynor Winn na een wrede huisuitzetting en het bericht dat haar man Moth lijdt aan een terminale ziekte besluit om met hem bijna 1000 km langs een winderige Engelse kustlijn te lopen. En vooral: hoe ze daar zo van opgeknapt waren. Ze wonen nu in een bijgebouw van een kerk, Moth is gaan studeren, maar ze kunnen niet meer wennen. Zij zet zelfs een tentje op in het huis om te kunnen slapen, zo verlangt ze terug naar dat wandelende buitenleven. Hij is door zijn (hersen)ziekte onzeker en ze weet nooit of hij de weg naar huis wel terug kan vinden. Met de mensen in het dorp hebben ze weinig contact… Nee, gelukkig zijn ze niet.

We lezen hoe ze elkaar hebben leren kennen, ‘Moth was op een woensdagmiddag mijn leven ingeblazen, met zijn lange gevlochten haar en zijn oude RAF-trenchcoat die achter hem aan flapperde. Ik was achttien, nauwelijks volwassen, toen hij in mijn leven een wilde elektriciteit ontstak die nooit meer was uitgedoofd.’ Moth was een stoere milieu-activist. De verlegen Raynor valt voor hem. En nog steeds. Omdat ze bang is dat hij zich straks niets meer kan herinneren, begint ze met schrijven.

Dan blijkt Het zoutpad een succes, en de eigenaar van een vervallen farm (hij las het boek) biedt hen aan die op te knappen. Ook dit wordt een succes: Al snel wemelt het er weer van leven. Hoe hoopvol allemaal!

Winn heeft de vervelende gewoonte om veel te herhalen. Eerst: ‘Hij had buitenlucht nodig, wind, wilde luchten…’ vervolgens: ‘Hoe fijn zou het zijn als hij zijn lange dagen bewegend tussen het groen door kon brengen?’ En dan, alsof je nog steeds geen idee hebt: ‘Hij had de natuur om zich heen nodig om zichzelf te zijn en de kracht terug te krijgen die hij op het pad gevonden had’. Ja hoor! We hebben het begrepen!

Mijn boek is het niet, het is me te zoetsappig en voorspelbaar, ze deugen me te veel, die twee Humor: nul.  Natuurlijk knapt Moth weer op. Hij kan zelfs een zware tocht in IJsland aan. De helende kracht van de natuur, hè? Sorry, ik krijg er iets balorigs van. Slecht geschreven is het niet, en je kunt zeker bewondering hebben voor de natuurbeschrijvingen, die zijn echt mooi, maar het enorme succes komt denk ik omdat mensen graag lezen over dappere dodo’s die moeilijkheden overwinnen. Dat je niks hebt en na een tijd toch opeens twee bestsellers hebt geschreven.

Uitgeverij Balans 320 blz. Paperback €22,99