Recensie Mieke: Een liefde van Sara Mesa

De jonge vertaalster Nat voelt zich niet meer op haar plek in de stad.

Een liefde ***

Als je een boek onder ogen krijgt van ‘dé schrijver van haar generatie in de Spaanse literaire wereld’ dan zijn de verwachtingen hoog gespannen. Sara Mesa won al meerdere prijzen, en El País verkoos Een liefde tot beste roman van 2020. Dat schept verwachtingen. Hoofdpersoon Nat, vertaalster, is net verhuisd naar een goedkoop huis in een stoffig dorp, La Escapa (de ontsnapping!). Is er iets naars gebeurd? De huisbaas is een akelige man, die te pas en te onpas voor haar neus staat. Je ziet hem voor je: Dat hij afgetakeld overkomt heeft niet te maken met zijn jaren, maar met zijn verveelde blik, met de manier waarop hij bij het lopen zijn armen laat bungelen en een beetje door zijn knieën zakt. Het is iemand die haar ‘meisje’ noemt en haar overal de schuld van geeft, maar Nat kan niet tegen hem op. Ze begrijpt niet waarom ze bang is voor deze vieze, arme, ongeschoolde man die haar ook nog opzadelt met een vreselijke hond.

Nat is kortom een angstig, onmachtig type dat alles maar een beetje laat gebeuren. Spannend is het wel, want je voelt dat er iets gaat gebeuren in dit verstofte gat, waar weinig mensen wonen en maar één winkel is. Maar we moeten er best lang op wachten. Ze sluit vriendschap met een hippieachtige man, Piter, ze plant stekjes, en af en toe werkt ze aan een vertaling. De rust die ze zocht vindt ze niet en als het gaat regenen begint de ellende pas goed. Het dak blijkt te lekken (metafoor!) en de norse huisbaas weigert er iets aan te doen.

Dan biedt een andere dorpsgenoot Andreas ‘De Duitser’ haar aan te helpen, als ze hem eventjes wil binnenlaten. En dat bedoelt hij heel letterlijk. Gatsie, denk je, wat een engerd. Toch gaat ze erop in, en het wordt nog raarder als ze een obsessieve verliefdheid voor hem ontwikkelt. Of is het pure lust? In ieder geval onbegrijpelijk, en slecht voor haar. Hij diept haar hulpeloosheid verder uit, met scheppen vol graaft hij haar vertrouwen weg. Iets ontglipt haar steeds in dit dorp: ‘Hier gelden andere regels’ zegt Andreas, ‘En jij begrijpt ze niet. Ik bedoel niet dat je je er niet aan houdt. Je bent gewoon niet in staat ze te begrijpen.’

Sara Mesa wil mij vast iets vertellen met dit liefdesverhaal. Maar wat? Deze Nat laat alles gebeuren, maakt verkeerde keuzes, grijpt nooit in, een ergerlijk personage. Maar Mesa weet dat rare onbestemde wel goed te verwoorden. Ook al is het af en toe ronduit saai, je blijft wel geïnteresseerd, want je weet nooit waar het heengaat. Een raadselachtig verhaal, waar ik me zeker een paar uur mee vermaakt heb, maar het beste boek van het jaar?

Uitgeverij Wereldbibliotheek 175 blz. € 20 (e-book € 9,99)