Er is niemand bij de kalveren ***
Bent u een Boer zoekt vrouw-kijker? Ik wel. Ik snap ook wel dat het boerenleven er te idyllisch en romantisch wordt voorgesteld, maar soms is er weer een boek voor nodig om daarvan doordrongen te raken. Er is niemand bij de kalveren is zo’n boek. Al na een paar bladzijden zijn er twee dode dieren, een ree waarvan het jong wordt verhakseld in een maaimachine en een roofvogel die in de wieken van een windmolen terechtgekomen is.
Welkom op het platteland van Mecklenburg waar Christin woont met haar vriend Jan. Hij heeft een melkveebedrijf op het platteland van de voormalige DDR. Een omgeving waarin iemand al indruk maakt door een wit overhemd te dragen. Een omgeving waar Christins broeken onder de koeienmest zitten en haar topjes vol melkpoeder. De reusachtige groene bemodderde laarzen op de cover spreken voor zich.
Een eentonig leven met als enige hoogtepunt af en toe een dorpsfeest met brallende mannen die zich een stuk in de kraag zuipen. ‘Ik weet het wel,’ denkt Christin, ‘het is normaal dat iedereen op een gegeven moment gaat werken en trouwen en ’s avonds veel te vroeg op de bank in slaap valt. De mannen drinken bij het middageten hun eerste biertje en hun gezicht wordt bleek en pafferig tot er niks meer over is van de lieve jongetjes die ze ooit waren.’
Ze houdt zich op de been met flessen kirsch. Haar vriend Jan is uitsluitend bezig met het bedrijf, en zijn strijd tegen de windmolens. En tegen die lui uit Hamburg die alle land aan de Wessies hebben gegeven. Die tegenstelling speelt ook een rol op de achtergrond. Christin droomt van ontsnapping, van een leven in de stad, met pumps en parfum. Tussen het melken door is ze voortdurend bezig zich op te maken… Ze leest horoscopen en flirttips uit onbenullige meidenbladen.
Als ze windmolenmonteur Klaus ontmoet, laat ze zich dan ook gewillig meesleuren in een onbegrijpelijk avontuur. Ze hebben liefdeloos seks in een ouwe schuur en zelfs als hij een peuk op haar lichaam uitdrukt maakt ze geen bezwaar. Ze wil gewoon iets voelen, zo heb ik het maar uitgelegd. Het is met dezelfde houding waarmee ze hond Prins vergiftigt door hem rattengif te geven dat over de datum is. Ze is nieuwsgierig of het nog werkt… Nee sympathiek is dit personage niet, het kan haar niks meer schelen.
Dat maakt het boek niet bepaald een ‘goodread’. Daar komt nog bij dat je slecht hoogte kunt krijgen van haar. Het boek gaat ook vooral over het onvermogen om je los te maken van je omgeving. In Duitsland was het een van de meest besproken debuten van vorig jaar. Ze zijn daar weinig gewend.
Uitgeverij de Arbeiderspers, 248 blz, €19,99
Volgende week
Bespreekt Mieke Het dwaallicht van Willem Elsschot.
En wat vindt u ervan? Geef uw mening over dit boek en lees de mening van anderen op miekesleesclub.nl
