**** Grand Hotel Europa
Er zijn weleens klachten dat de Nederlandse roman zo weinig geëngageerd is, maar klopt dat wel? Ilja Pfeiffer pakt in zijn nieuwe vuistdikke Grand hotel Europa een thema bij de kop dat ons allemaal aangaat en dat een enorme reikwijdte heeft: Europa, ons oude continent, waar ‘zoveel verleden is dat er voor toekomst geen plek meer is’. Het reëelste toekomstperspectief biedt de exploitatie van dat verleden in de vorm van toerisme. Het is een scenario waar ik mij als inwoner van het centrum van Amsterdam van alles bij voor kan stellen.
Pfeiffer werkt deze theorie grandioos uit in een spannend verhaal dat ook de weerslag is van het begin, de bloei en het einde van een liefde. Het enige dat je er op aan zou kunnen merken is dat hetzelfde betoog wel op veel verschillende manieren wordt verteld. Mij stoorde het niet zo en dat heeft te maken met de royale maar altijd soepele zinnen van Ilja. Ook de hoofdpersoon heet zo, en als we beginnen met lezen heeft hij zojuist zijn intrek genomen in Grand Hotel Europa. Hij wil in alle rust opschrijven wat er is gebeurd met zijn vriendin Clio. ‘…Ik denk beter na met een pen in mijn had. Inkt verheldert.’ De eerste persoon die hij tegenkomt is Abdul, de piccolo (die de omslag siert), gevlucht uit de woestijn. Ook zijn verhaal zullen we te weten komen.
Het hotel, waar het ooit ruiste van de baljurken, maar waar nu de term vergane glorie op van toepassing is, staat uiteraard symbool voor ons continent. Onlangs is het overgenomen door een rijke Chinees, die de oude kroonluchter vervangt door een monstrueus geval van Swarovski en de Chinese kamer door een Engelse pub. O ironie! Hij maakt het hotel ‘Europeser’ en de Chinese toeristen stromen al snel toe. Ilja raakt al snel betrokken bij de gang van zaken, en maakt kennis met enkele vaste gasten. De lezer die zijn klassieken kent roept De toverberg! Ja natuurlijk. Al zal Ilja er geen jaren blijven zoals Hans Castorp.
Ondertussen lezen we over zijn relatie met de Italiaanse kunsthistorica Clio, met wie hij naar Venetië verhuist, waar de toeristen de stad van haar ziel hebben beroofd. ‘Hun bestaan is een obstakel, hun aanwezigheid is een onverantwoorde verkwisting van kostbare ruimte.’ Ronduit hilarisch is de tocht die hij onderneemt, zich door de massa’s heen wringend om een bos bloemen te kopen. Er moet iets gladgestreken.. Want de relatie met Clio floreert steeds minder. Onze schrijver ziet er dan ook enorm tegen op om het onvermijdelijke eind te beschrijven. En dan zijn ze ook nog bezig om er achter te komen waar het laatste schilderij van Caravaggio zich bevindt. Dus een flinke vleug Dan Brown krijg je ook nog cadeau.
Ondertussen is hij geïntrigeerd geraakt door de oude eigenaresse van Grand Hotel Europa die de onvindbare kamer 1 bewoont, maar zich nooit laat zien. Tja, en hoe dat allemaal tegelijk tot een eind wordt gebracht moet u zelf maar lezen. Een heerlijk boek, dat tot nadenken stemt.
Uitgeverij De Arbeiderspers 552 blz. € 24,99 (e-book € 14,99)
Volgende week
Bespreekt Mieke Vergeet me niet van Val Emmich.
En wat vindt u ervan? Geef uw mening over dit boek en lees de mening van anderen op miekesleesclub.nl
