Recensie Mieke: Monterosso mon amour van Ilja Leonard Pfeijffer

Wordt ontevredenheid tevredenheid als je je erbij neerlegt?

Monterosso mon amour ***

Wat een fijne gewoonte is het toch, dat je in de Boekenweek een gratis boek krijgt! Cadeau! Als je dit vertelt in het buitenland kijken ze je bevreemd aan. Daar kennen ze dit fenomeen helemaal niet.  Ik ben er trots op.

Voor een schrijver is het een eer, al valt het niet voor iedereen mee om zich te beperken tot de vaste hoeveelheid pagina’s. Bij Ilja Leonard Pfeijffer, bekend om zijn royale taalgebruik en de flinke omvang van zijn boeken, hield ik mijn hart vast. Maar hij heeft er een mooi afgerond verhaal van gemaakt en niet geprobeerd een veel dikkere roman in 92 bladzijdes te proppen. Beheerst!

Hoofdpersoon is Carmen, echtgenote van een ex-diplomaat, die van haar eigen leven geen hoge pet op heeft. Eigenlijk heeft ze in al die landen waar ze met haar Rob woonde niet veel anders gedaan dan tennissen en sherry drinken. Nu houdt ze boekrecensies bij voor de bibliotheek en organiseert ze literaire avonden. En ze leest graag! Liever dan de krant leest ze echte boeken, ‘waarin geflirt wordt met de grote vragen die zij zichzelf steeds vaker stelt, waarin de actualiteit zich niet bij voortduring hinderlijk op de voorgrond probeert te dringen als een om aandacht jengelende smartphone en waarin een verhaal wordt verteld.’ Ze is dol op verhalen en leeft graag de verzonnen levens mee van fictieve personages. Hoe herkenbaar!

Het is Carmen gelukt om in de Boekenweek Ilja Pfeijffer te strikken, en daar doet de auteur zelf zijn intrede in het verhaal, met de nodige zelfspot. ‘Ze heeft Grand Hotel Europa met plezier gelezen, heerlijk boek, behalve de seksscènes.’ Ze kent hem nog van vroeger, ze zaten samen op de lagere school, en in zijn autobiografische boek Brieven uit Genua heeft hij over haar geschreven als ‘het mooiste meisje van de klas’. ‘Zij gaf schoolzwemmen zin’ is een zin die ze koestert. Als hij het in zijn ‘superieure’ lezing heeft over Monterosso, een Italiaanse kustplaats, besluit ze daarheen te reizen. Ooit heeft ze daar haar eerste zoen gekregen, onder water, van ene Antonio. Ooit zou ze teruggegaan, heeft ze beloofd, het verhaal was nog niet afgerond. Zou Antonio nog leven? Ach, ze ziet wel. Dat haar verblijf door de pandemie veel langer zal duren dan voorzien, weet ze nog niet.

In Monterosso ontwikkelt zich een prachtig, romantisch verhaal, met de nodige toevalligheden, dat wel, maar wat doet dat ertoe? Eindelijk is Carmen terechtgekomen in het decor van een echte roman, met kleurrijke personages en veel Italiaanse zon en warmte. Er gebeurt van alles, maar dat moet u zelf maar lezen. En als ze in het vliegtuig terug uitgerekend naast de schrijver komt te zitten, en aan hem haar verhaal vertelt, sluit de cirkel zich. ‘Zelfs voor een tripje met de KLM Cityhopper heeft hij zich uitgedost in een pak met al zijn regaliën.’ Ja, Pfeijffer heeft er duidelijk plezier in gehad om zichzelf eens flink op de hak te nemen. ‘Hij is te druk met zijn espresso en het negeren van het gewone volk.’ Zeer vermakelijk, dit Droste-effect.

Boekenweekgeschenk, Stichting CPNB, 96 blz.