Moord op de moestuin ****
Als kind las ik bijna alle Agatha Christies.. alleen maar omdat ze in de kleine bibliotheek stonden, die verbonden was aan de lagere school (met den bijbel) waar mijn vader hoofd was. Daarin stonden veel streekromans, Jos van Manen-Pieters e.d. en de hele Biggles-reeks en de Bob Evers-serie van Willy van der Heide. Allemaal verslonden.
Nog vaak heb ik me afgevraagd hoe het geweest zou zijn als er in die dorpsbibliotheek, waarover ik jaren de scepter zwaaide met lezerskaarten en al, literatuur had gestaan, Couperus, Josepha Mendels, of Reve! Die debuteerde toch ver voor mijn geboorte, dat oeuvre was er gewoon! Maar nee hoor, wij gereformeerden werden zoet gehouden met ‘De tuinfluiter trilogie’ en moord in de Orient-express…
En toch heb ik de smaak te pakken gekregen van het lezen, want die Agatha Christies waren echt goed. Dat vindt Nicolien Mizee ook. Zij herleest ze zelfs alle 75 om de zoveel tijd, zegt ze. In ieder geval wilde ze zelf ook een boek in dat genre schrijven. Kijk, dat vind ik nou leuk! Komt bij dat ik al lang fan ben van Mizee, dus een objectief stukje hoeft u niet te verwachten. Ik heb me er kostelijk mee vermaakt. Is dat geen oubollige opmerking? Kan me niet schelen. Er zijn weinig auteurs bij wie ik zo moet lachen tijdens het lezen als Mizee.
Het bleek helemaal nog niet zo makkelijk, vertelde ze in Nieuwsweekend, en de eerste versie werd dan ook afgekeurd. Je moet namelijk een flink aantal personen opvoeren die allemaal een reden hebben om de moord te plegen. Die kun je introduceren en weer af laten gaan, zonder dat ze een ontwikkeling hoeven door te maken, zoals in klassieke romans. Alles is onderhevig aan ‘het plot’.
Het verhaal van Judith en haar echtgenoot Thijs, die drie dagen na hun huwelijk een hartaanval krijgt en met wie ze een tijd in een zomerhuis gaat wonen op een landgoed, begint rustig. Maar al snel blijkt dat er van alles broeit. Er zijn mensen die al heel lang een tuin hebben op het landgoed, stuk voor stuk wonderlijke types, en twee zusters/erfgenamen, oude vriendinnen van Judith. En er sluipt een glutenvrije engerd door het verhaal, de mooie Kenny… Kortom: een ideale biotoop waarin van alles kan gebeuren. Eerst vindt Judith een oude schedel tussen de bamboe, die van de verdwenen vader van de zusters blijkt te zijn, en dan komt er nog een verse moord achteraan. Die uiteindelijk wordt opgelost, want zo hoort het in een detective.
Het leesplezier geldt uiteraard ook de onvervalste Mizee-stijl, die een mengeling van laconiek en geestig is. En dan kom je ook nog heel wat te weten over de saffraanpeer, over hoe je bonenplantjes moet poten en andere nuttige tips:
‘Pompoen! Dat vind ik zoiets belachelijks. Als je echt niks meer weet ga je pompoen neerzetten. Het gaat je hele tuin over, overwoekert alles en dat alleen voor een paar van die melige dingen die je voor een paar euro in de winkel koopt.’
Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar 240 blz. € 20,99 (e-book € 11,99)
