Vanuit hier zie je alles ***
En zo zit je binnen een maand twee keer in een Duits dorp. Laatst Er is niemand bij de kalveren en nu dit. Het verschil kan niet groter zijn. Alina Herbing beschreef vooral het verstikkende van het platteland en Marina Leky het schattige en saamhorige.
Dit is zo’n boek waar veel lezers dol op zijn, vol wereldvreemde karakters die allemaal op hun eigen manier aandoenlijk zijn, aan wie je met geen mogelijkheid een hekel kunt hebben. Zelfs als ze lelijk zijn, of alcoholistisch. Het verhaal speelt zich af in een fictief dorp met een overzichtelijke populatie. Er is een opticien, en een winkelier, en een man van de ijssalon, een ongelukkige Marlies, een bijgelovige Elsbeth en als standvastig middelpunt: Selma. Selma is de grootmoeder van Luise, die het verhaal vertelt.
Aan het begin is Luise tien jaar. Haar ouders zijn gescheiden en hebben weinig aandacht voor haar. Haar vader is voortdurend op wereldreis en haar moeder is bezig met haar bloemenwinkel en vrijt allang met de eigenaar van de ijssalon. Hartverwarmend zal het sleutelwoord zijn. Het verhaal heeft dezelfde sfeer als de film Amelie, en die van de succesroman. De 100-jarige die uit het raam klom.
Ik hou niet van dit type boek, maar ik vind het lastig om het neer te sabelen, omdat ik weet dat veel mensen er wel dol op zijn. ‘Dit boek maakt je gelukkig’, staat op de cover, een quote uit Stern. Ik werd er helemaal niet gelukkig van, ik ergerde me vaak aan de parmantigheid ervan. Het is een kwestie van smaak. Ik beweer niet dat Mariana Leky, die met dit boek heel veel succes heeft in Duitsland, een slechte schrijver is. Ik las haar zinnen vaak met plezier. Zoals ‘Zijn wenkbrauwen zagen eruit alsof ze van de vacht van een ruwharige teckel waren gemaakt, de haartjes stonden alle kanten op.’
Mooie beelden dus en soms ook een waardevolle gedachte. Maar het verhaal van Luise, opgediend in drie delen, was me te gezocht. De dood slaat steeds toe als Selma van een okapi droomt. In het eerste deel verliest Luise haar jeugdvriendje Martin, met wie ze onafscheidelijk was, in het tweede deel overlijdt Elsbeth, en in het derde oma Selma zelf. Ondertussen raakt Luise verliefd op een boeddhistische monnik die in Japan woont, met wie ze jarenlang correspondeert, en die uiteindelijk toch inziet dat zijn geluk in het Duitse dorpje ligt. Dan is ze vijfendertig.
Dat dorp is wellicht nog meer de hoofdpersoon dan Luise, een dorp dat voornamelijk een zorgzaam vangnet is en een veilige omgeving, al wil de vader van Luise er wel degelijk aan ontsnappen. En zo zijn we dan, wat dat betreft, ook weer beland bij dat vorige Duitse-dorpenboek: Er is niemand bij de kalveren.
Volgende week
Bespreekt Mieke Mijn eerste moord, de nieuwe verhalenbundel van Martin Michael Driessen.
En wat vindt u ervan? Geef uw mening over dit boek en lees de mening van anderen op miekesleesclub.nl
