Vroeger ben ik met de kinderen vaak de os en de ezel tegengekomen in de kinderboerderijen waar de kerststal was nagebouwd. Op een piepende katrol kwam de ster tevoorschijn. Ik keek ernaar met glühwein in de hand. Romantisch! Nu zie ik in Bethlehem geen os en ezel. Maar de betekenis is er nog wel.
‘Os en ezel’ is in het Hebreeuws ‘sjorim cha morim’. Via het Jiddisch is dat ‘schoorwachamoor’ geworden, oftewel schorriemorrie. Bij de schorriemorrie vindt de geboorte plaats van het kind Jezus, dat is zijn locatie. Dus zonder mooi aangeklede wieg en beschuit met muisjes. Er zijn nog meer woorden die mij triggeren. Je hoort deze dagen nogal eens de tekst: ‘Het woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond’. In de grondtekst staat: ‘en heeft onder ons getabernakeld’.
Bij dat laatste woord denk ik aan een zeildoek, omslachtig met palen en pinnen vastgezet, met scheerlijnen die op knappen staan. Het zijn de bedoeïententen die we onderweg veel zien. Zo is hij dus onder ons komen wonen. Nooit definitief gevestigd, maar altijd in beweging, een weg. En om het volledig te maken: ‘vlees’ is niet onze kerstkalkoen of eendenborst, maar staat voor ons leven, kwetsbaar en afhankelijk. Het staat voor onze koppigheid en kortzichtigheid. Voor onze ingebeelde belangrijkheid, voor de sores in de wereld. Voor onze schorriemorrie.
