Recensie Mieke: Kuren van Thijs Hoekstra
In zijn cynische kijk op de wereld lijkt de hoofdpersoon van ‘Kuren’ wel wat op Holden Caulfield van Salinger. Of op Joe Speedboot van Tommy Wierenga, of op Eva uit Het smelt van Lize Spit.
Kuren ★★★★
In zijn cynische kijk op de wereld lijkt de hoofdpersoon van ‘Kuren’ wel wat op Holden Caulfield van Salinger. Of op Joe Speedboot van Tommy Wierenga, of op Eva uit Het smelt van Lize Spit.
Kenmerkt dat niet alle ‘coming of age-romans? Een bozige puber die de mensen om hem/haar heen maar hyprocriet vindt, en dat ook beschrijftt? Zeker in het geval van ‘Kuren’, waar die wereld ook nog eens bekeken wordt vanuit een ziekenhuisbed. Maar juist vanaf die plek kun je een lucide blik op je omgeving werpen.
De veertienjarige David heeft namelijk kanker, en dan zit je niet te wachten op een bezoek van de Cliniclowns (is er eigenlijk iemand die die wél leuk vindt?) en ook niet van goedbedoelde opdringerigheid van de stichting Doe Een Wens. ‘Daar werkten alleen maar vrouwen die door een of ander onverwerkt jeugdtrauma hun feeënfase nooit waren ontgroeid.’ Nee, dan wil je zwelgen in zelfmedelijden. En dat doet hij dan ook.
‘Doorzichtige zakken vloeistof met namen als Harry Potter-spreuken: Vincristine! Apariganesses! Cytozar! Het vergif zou alles in mij lichaam vernietigen. Mijn blaas, mijn hart, mijn zenuwbanen. Alles moest tegen de vlakte om de kanker te bestrijden.’
Hoekstra laat David soms pijnlijk precies vertellen welke infusen er allemaal in hem zitten, hoe kotsmisselijk hij daarvan wordt, hoe hij voortdurend moet braken en geen honger heeft, zodat hij weer zo dun wordt dat er soms een dikke slang sondevoeding naar binnen wordt gepropt. Leerzaam. Maar de dilemma’s van soortgenoten zijn nog erger: hele been eraf of alleen van knie tot voet met het risico dat de kanker terugkomt.
David is óók een puber, die verliefd is op het mooiste meisje van de klas, (kansloos natuurlijk), computerspelletjes speelt en stiekem naar porno kijkt. Als lezer heb je soms erg met hem te doen.
Omdat hij door de chemotherapie onvruchtbaar kan worden, probeert hij met behulp van een erotisch filmpje in een aftrekkamertje iets van ejaculaat te produceren, wat niet lukt.
De eenzaamheid die daaruit spreekt, het snijdt je door de ziel.
Dat je desondanks geboeid verder leest komt door Hoekstra’s grappige stijl. Het boek heeft, ondanks de loodzware materie een fijne lichte toon.
Naast wat ik maar even de ‘vrolijke belevenissen van een jonge kankerpatient’ noem, leren we ook Davids omgeving kennen: hij woont in Haarlem, well-to-do, en zit op een ‘cultuurschool’. Haarfijn legt hij uit waarom Haarlem zo verschrikkelijk is. ‘Ten eerste is Haarlem veilig. Daarom komen alle jonge koppels hiernaartoe om zich voort te planten.’ Haarlem: ‘de stad waar je naartoe verhuist als het tijd is om je dromen te laten sterven’ en zo tiert hij nog een tijdje door. (‘Lange tijd zag ik maar één oplossing: terrorisme.’)
Ik vind dit dus heel grappig.
Wat wél een beetje flauw is: zijn bezoek aan de toneelacademie in Maastricht, waar zijn oudere broer op zit. Daar krijgt de performancekunst een veeg uit de pan, en werd het voor mij te karikaturaal. Maar verder heb ik ‘Kuren’ met plezier geconsumeerd. Al gaat ironische distantie op de lange duur wel enigzins vervelen.
Uitgeverij Das Mag 224 blz. € 10 (e-boek € 9)