Suse van Kleef: ‘Een vol stadion ontroert me’
Als Nederlands eerste vrouwelijke voetbalcommentator is Suse van Kleef pionier in een mannenwereld. Ze werkt hard, legt kritiek naast zich neer en geniet ondertussen van de sport. ‘Ik wil niet achterover gaan leunen.’
Wat wilde je als kind worden?
“Voetballer of journalist. Maar dat was op een leeftijd dat ik nog dacht dat meisjes ook professioneel konden voetballen. Een paar jaar later speelde ik in het Nederlands jeugdelftal en met een meidenteam in de jongenscompetitie. We speelden ook in de meisjesbeker. Niet vanwege de competitie, want daar wonnen we regelmatig met 20-0. Maar wel omdat de finale op De Toekomst werd gespeeld. Dat vonden wij helemaal te gek, omdat de voetballers van Ajax daar trainden. Eigenlijk best tragisch, dat we daar al blij mee waren. Moet je nagaan hoever dat doel om zelf prof te worden buiten beeld was.”
Was je maar tien jaar later geboren?
“Zo voel ik dat helemaal niet. Ik vind het heel mooi dat die kansen er nu wel zijn. En ik ben nog steeds ontroerd als ik in een vol stadion kom waar het Nederlands elftal speelt en kinderen shirts dragen met de namen van Miedema of Martens. Het is mooi dat er vrouwen van mijn generatie wel hebben doorgezet. Dat ze zijn doorgegaan, Europees kampioen zijn geworden, wegbereider zijn geweest en de wereld een beetje veranderd hebben.”
Jij bent de eerste vrouwelijke voetbalcommentator. Voel je jezelf ook wegbereider?
“Dat was een reden om het te doen. Ik vind het belangrijk dat meisjes zien dat dit ook iets voor hen is. Het was geen logische keuze na mijn correspondentschap en het had een afbreukrisico. Ik vond ook niet dat ik het per se moest doen, maar wel dat iemand dat glazen plafond moest doorbreken. Ze kwamen bij mij uit omdat ik ervaring op radio en tv heb, iets weet van voetbal en sterk genoeg in mijn schoenen sta om negatieve reacties naast me neer te leggen.”
Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 34/35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Maarten van der Meer