Herman van Veen wordt tachtig jaar. Hij viert dat onder meer met een feestelijke theatertournee in binnen- en buitenland. Onderweg volgden camera’s hem voor de driedelige documentaire ‘Herman van Veen 80!’

Wat is er precies te zien in de documentaire?

“Dat weet ik nog niet; ik ben denk ik net zo nieuwsgierig als u. Zover ik heb begrepen is de montage in volle gang. Ik heb wel al een blokje gezien met opnamen die in Parijs zijn gemaakt. Dat heeft me ontroerd. Ik zie mezelf nooit zo van de achterkant, behalve dan in de spiegels van chique liften, maar zelden flanerend over een boulevard.” Parijs maakte ook deel uit van de feestelijke theatertournee. Van Veen trad er afgelopen januari twee dagen achter elkaar op in het Théatre des Champs-Élysées en daar was de camera dus bij.

Welke van uw naasten komen in de documentaire aan het woord?

“Voor zover ik weet zijn dat in ieder geval mijn dochters Anne en Babette, mijn levenspartner Gaëtane en gitarist Edith Leerkes, met wie ik al een half leven lang onderweg ben. Verder nog andere collega’s, vrienden en vooral ook publiek. Wat zij in die gesprekken zoal over mij zeggen, weet ik nu dus nog niet.”

Wat hoopt u dat de documentaire de kijker vooral zal tonen?

“Ik hoop vooral dat hij laat zien wat er allemaal komt kijken bij optreden. De kleine dingen tussen de coulissen, het knippen en het plakken van al die gesprokkelde zinnen, de spanning die er altijd is. Ik hoop dat de documentaire zal tonen dat ik niets alleen doe. Dat iedereen in dit vak van elkaar afhankelijk is, elkaar nodig heeft. De belichters, de toneelmeesters, de mensen die het geluid doen, de fysio’s, collega’s, muzikanten, de jongedames en meneren die ervoor zorgen dat ik weet wanneer ik waar moet zijn.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 10. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Jacob Derwig vertolkt een hoofdrol in de nieuwe dramaserie ‘Elixer’. Die speelt zich af in de wereld van de farmaceutische industrie, die niet altijd het beste voorheeft met de mens.

Jacob Derwig beweegt zich te voet door het drukke verkeer van Rotterdam, waar hij heeft gerepeteerd voor een eigen bewerking van het Shakespeare-stuk Hamlet. “Of repeteren écht werken is?” zegt hij lachend door de telefoon. “Zeker, maar ook erg leuk. Het is spannend, want we spelen het ditmaal met slechts drie mensen. We hebben dat zelf bedacht en het moet zich nu bewijzen. De hoofdrol wordt vertolkt door mijn zoon Roman. Hamlet gaat ook over vaders en zonen en de groei van de zoon naar volwassenheid. Het samen kunnen spelen met mijn zoon is natuurlijk een groot cadeau.”

Zie je iets van de jonge Jacob in hem terug op het podium?

“Absoluut. We lijken fysiek op elkaar, dat valt niet te ontkennen. En hij bereidt zich enorm goed voor, wil zoveel mogelijk weten, net als ik. Maar hij is vooral heel erg zichzelf, heel eigen. Dat is het allermooiste: dat je je zoon ziet opgroeien tot wie hij zelf is.”

Je echtgenote Kim van Kooten acteert ook. Is jullie dochter Kee ook gegrepen door het vak?

“Ze is nu zeventien en wil dit ook gaan doen, ja. Ontzettend leuk. Er is van ons uit geen enkele dwang of sturing geweest. Maar ze hebben natuurlijk wel gezien hoe leuk het vak kan zijn en met wat voor bijzondere mensen je kunt werken.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 9. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

In de film ‘Pinksterprins’ speelt Daniël Boissevain een voorganger bij de Pinkstergemeente. Hoewel zijn eigen leven er anders uitziet, weet hij hoe het is om in een aparte omgeving om te groeien. ‘Alles kon en mocht. Het was grenzeloos.’

Wat voor film is ‘Pinksterprins’?

“Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van regisseur Karsten de Vreugd. Hoofdpersoon Thomas – een rol van Jonas Smulders – is opgegroeid bij de Pinkstergemeente. Nu hij 25 is, krijgt hij daar steeds meer vragen over. Hij wil verder kijken dan de wereld waarin hij is opgegroeid, weten wat er achter het hek zit. In mijn rol als voorganger begrijp ik Thomas heel goed; mijn personage is zelf ook zoekende geweest, speelde in een rockband en gebruikte drugs. Uiteindelijk vond hij zijn redding in het geloof. Dat wil hij nu, soms met harde hand, aan Thomas meegeven.”

Wat maakt de film zo bijzonder?

“Dat het verhaal met zo’n open blik wordt verteld. Zo kan de kijker binnenkijken in deze wereld, zonder dat daar meteen een oordeel aan verbonden is. Niet over de kerkleden, niet over Thomas’ keuze. De geloofswereld was voor mij compleet nieuw; door Pinksterprins ben ik gaan begrijpen dat het geloof voor veel mensen echt een uitkomst is, dat het een gevoel van veiligheid geeft. Tegelijk kan het voor een gesloten bubbel zorgen. Bij de Pinkstergemeenschap leidt dat tot een onoverkomelijke situatie: wie tegen de stroom in gaat zwemmen, wordt letterlijk verbannen.”

Je groeide zelf ook op in een bubbel, maar wel een compleet andere dan de Pinkstergemeenschap.

“Inderdaad, ik ben opgegroeid op Ruigoord, een hippiegemeenschap. Als klein jongetje reisde ik met mijn ouders de hele wereld over. We maakten straattheater en ik ging dan met de pet rond. Alles kon en mocht, het was heel grenzeloos. Toch was ook dat een gesloten gemeenschap. De rest van de wereld werd als burgerlijk gezien: dáár hadden de mensen oogkleppen op, snapten ze niets van de wonderen van de wereld. Eigenlijk is het natuurlijk zo dat wie vindt dat anderen oogkleppen dragen, die over het algemeen vooral zélf op heeft. Het is heel bekrompen om zo oordelend te denken.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 8. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide