In ‘Volle zalen’ loopt Cornald Maas mee met cabaretier Thomas van Luyn (57), die vertelt over de voorstelling die hij maakte over zijn ADHD. ‘Mijn hoofd staat nooit stil.’

Je hebt een voorstelling gemaakt over je ADHD en die staat centraal in Volle zalen. Wat doe je in dat programma?

“Eh, niks. Ik word gevolgd door Cornald Maas en een cameraploegje. Ik laat een stukje van mijn show zien. We hebben in Utrecht rondgelopen, waar ik opgegroeid ben. En we zijn in Leiden geweest waar ik gestudeerd heb. Verder klets ik een beetje met Cornald. Omdat het zo’n persoonlijke voorstelling is, is mijn achtergrond en mijn jeugd en hoe ik die dingen altijd ervaren heb heel relevant. We duiken mijn verleden in.”

Was het lastig om over je eigen ADHD een voorstelling te maken?

“Ongelooflijk makkelijk, juist. Ik hoefde alleen maar te vertellen hoe het is en hoefde alleen mezelf te zijn. Nou, dat kan ik.”

Hoeveel ADHD’ers zitten er in de zaal?

“Dat vraag ik altijd en soms gaan er veel handen omhoog. Maar ik heb het vooral gemaakt voor niet-ADHD’ers. Die komen soms mee met iemand die het wel heeft en vertellen me achteraf dan dat ze het beter begrijpen. Soms met tranen in hun ogen. Dan moet ik ook wel even slikken. Het is een groot onderwerp, groter dan mijn persoonlijke verhaal.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 12. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Maarten Remmers is al achttien verslaggever van ‘Keuringsdienst van waarde’. Inmiddels weet hij zoveel over dilemma’s rond voedselproductie dat hij het soms ingewikkeld vindt de juiste keuzes te maken.

Het valt op dat jullie als Keuringsdienst nooit een scherp oordeel vellen.

“Ik vind dat niet onze rol als programmamaker. Wij vertellen een verhaal en daarna mogen de kijkers bepalen wat ze met die informatie doen. We zullen nooit zeggen: die ene smeerkaas moet je niet eten. Een terugkerend thema dat ik heel interessant vind, is hoe industrieën planten en dieren manipuleren. Dat gebeurt dus met die perziken, maar bijvoorbeeld ook met fokzeugen, waar we al eerder een uitzending over hebben gemaakt. Zoiets roept heel uiteenlopende reacties op.”

Wat vind je daar zelf van?

“Ik vind het vaak moeilijk om een keihard oordeel te vellen, want zo’n verhaal heeft meerdere kanten. Ik snap die varkensboeren heel goed. Ze hebben een bedrijf te runnen en als ze een kruising kunnen maken waardoor hun varkens extra biggen werpen, dan doen ze dat. We willen allemaal zo efficiënt mogelijk voedsel produceren, want we zijn met veel mensen op aarde. Maar tot hoever kunnen we daarin gaan? Daar heb ik geen antwoord op. Wel vind ik dat we sowieso te veel vlees eten. Ik geloof zeker dat dieren een plek hebben in ons voedselsysteem, maar de hoeveelheid landbouwgrond in de wereld die nu in dienst staat van de vleesindustrie, vind ik niet in verhouding staan.”

Hoe zijn jouw eigen eetgewoontes?

“Thuis eet ik eigenlijk geen vlees, buiten de deur af en toe wel. Een heel enkele keer maak ik thuis ook vlees klaar voor mijn zoon, die dat erg lekker vindt. Over het algemeen ben ik helemaal niet activistisch of hyperprincipieel, maar ik probeer wel zo bewust mogelijk te leven. Ik koop bijvoorbeeld al zes jaar alleen nog maar tweedehands kleding. En als er thuis apparaten stuk zijn vind ik het tegenwoordig heel leuk om die zelf te repareren met de hulp van allerlei YouTubefilmpjes. Voor mijn werk moet ik geregeld op reis, maar privé vlieg ik nooit.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 11. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Herman van Veen wordt tachtig jaar. Hij viert dat onder meer met een feestelijke theatertournee in binnen- en buitenland. Onderweg volgden camera’s hem voor de driedelige documentaire ‘Herman van Veen 80!’

Wat is er precies te zien in de documentaire?

“Dat weet ik nog niet; ik ben denk ik net zo nieuwsgierig als u. Zover ik heb begrepen is de montage in volle gang. Ik heb wel al een blokje gezien met opnamen die in Parijs zijn gemaakt. Dat heeft me ontroerd. Ik zie mezelf nooit zo van de achterkant, behalve dan in de spiegels van chique liften, maar zelden flanerend over een boulevard.” Parijs maakte ook deel uit van de feestelijke theatertournee. Van Veen trad er afgelopen januari twee dagen achter elkaar op in het Théatre des Champs-Élysées en daar was de camera dus bij.

Welke van uw naasten komen in de documentaire aan het woord?

“Voor zover ik weet zijn dat in ieder geval mijn dochters Anne en Babette, mijn levenspartner Gaëtane en gitarist Edith Leerkes, met wie ik al een half leven lang onderweg ben. Verder nog andere collega’s, vrienden en vooral ook publiek. Wat zij in die gesprekken zoal over mij zeggen, weet ik nu dus nog niet.”

Wat hoopt u dat de documentaire de kijker vooral zal tonen?

“Ik hoop vooral dat hij laat zien wat er allemaal komt kijken bij optreden. De kleine dingen tussen de coulissen, het knippen en het plakken van al die gesprokkelde zinnen, de spanning die er altijd is. Ik hoop dat de documentaire zal tonen dat ik niets alleen doe. Dat iedereen in dit vak van elkaar afhankelijk is, elkaar nodig heeft. De belichters, de toneelmeesters, de mensen die het geluid doen, de fysio’s, collega’s, muzikanten, de jongedames en meneren die ervoor zorgen dat ik weet wanneer ik waar moet zijn.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 10. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Jacob Derwig vertolkt een hoofdrol in de nieuwe dramaserie ‘Elixer’. Die speelt zich af in de wereld van de farmaceutische industrie, die niet altijd het beste voorheeft met de mens.

Jacob Derwig beweegt zich te voet door het drukke verkeer van Rotterdam, waar hij heeft gerepeteerd voor een eigen bewerking van het Shakespeare-stuk Hamlet. “Of repeteren écht werken is?” zegt hij lachend door de telefoon. “Zeker, maar ook erg leuk. Het is spannend, want we spelen het ditmaal met slechts drie mensen. We hebben dat zelf bedacht en het moet zich nu bewijzen. De hoofdrol wordt vertolkt door mijn zoon Roman. Hamlet gaat ook over vaders en zonen en de groei van de zoon naar volwassenheid. Het samen kunnen spelen met mijn zoon is natuurlijk een groot cadeau.”

Zie je iets van de jonge Jacob in hem terug op het podium?

“Absoluut. We lijken fysiek op elkaar, dat valt niet te ontkennen. En hij bereidt zich enorm goed voor, wil zoveel mogelijk weten, net als ik. Maar hij is vooral heel erg zichzelf, heel eigen. Dat is het allermooiste: dat je je zoon ziet opgroeien tot wie hij zelf is.”

Je echtgenote Kim van Kooten acteert ook. Is jullie dochter Kee ook gegrepen door het vak?

“Ze is nu zeventien en wil dit ook gaan doen, ja. Ontzettend leuk. Er is van ons uit geen enkele dwang of sturing geweest. Maar ze hebben natuurlijk wel gezien hoe leuk het vak kan zijn en met wat voor bijzondere mensen je kunt werken.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 9. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf