Joris Linssen presenteert onder meer ‘Hello Goodbye’, ‘Boeddha in de polder’ en ‘Spoorloos’. In zijn column voor NCRV-gids schrijft hij over wat hem bezighoudt.

Wie zwijgt, stemt toe. Ik vind het lastig om me te positioneren in deze alsmaar verhardende wereld. Net als onze omroep sta ik voor de nuance, voor de gulden middenweg en compassie. Maar om ons heen polariseert de wereld. Aanvallen op zaken die tot een paar jaar geleden totaal onbetwist waren, zijn in volle gang.

De grootste partij van ons land hanteert een ouderwetse truc: het beschimpen en ontmenselijken van een groep die ze tot zondebok proberen te maken. De politiek verwildert. Verworven rechten van minderheden staan wereldwijd op de tocht. Er is een oorlog bezig in Europa en we worden uitgedaagd door Rusland, maar ook door een oude bondgenoot, de VS. In Gaza wordt een volk verdreven.

Het is om gek van te worden. Maar wat kun je doen, zonder het oplaaiende vuur van de polarisatie extra zuurstof te geven? Als zwijgende meerderheid van redelijke Nederlanders zullen we toch de stilte moeten doorbreken. Er is hoop. Steeds meer mensen zien in dat extreme politici met hun harde woorden alleen maar verdeeldheid brengen. Er komt langzaam maar zeker meer verzet.

Dicht bij huis begon een actie van omroepmedewerkers en freelancers in de tv wereld om voor de publieke omroep op te komen. Omdat ze zien dat onafhankelijke journalistiek straks in de verdrukking komt.

Zelf liep ik mee met een indrukwekkende manifestatie tegen racisme en fascisme in Amsterdam. Je moet toch iets. Met grote letters heb ik op mijn protestbord een hartenkreet gekalkt: TIJD VOOR IETS MILDERS.

Deze column staat in de NCRV-gids van week 14. Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@www.ncrvgids.nl

De belastinginspecteur, die heeft het altijd moeilijk op feesten en partijen. Want van belastingen vindt iedereen wel wat. En niemand steekt die mening onder stoelen of banken.

Die arme belastinginspecteur krijgt alle verwijten, alle aantijgingen, alle klachten bij iedere borrel weer te horen. Alsof die in zijn eentje verantwoordelijk is voor de totale Belastingdienst en dan met name voor alles wat misgaat.

De belastinginspecteur is de zondebok op iedere bijeenkomst. Zo langzamerhand kan ik me voorstellen hoe dat voelt. Want als ik tegenwoordig op een verjaardag aan de praat raak en desgevraagd vertel dat ik bij de omroep werk, de publieke omroep, dan voel ik me het lachertje. “Want daar in Hilversum deugt helemaal niks, vechten ze elkaar de tent uit, gaan ze niet fatsoenlijk om met medewerkers, zijn ze allemaal links, woke en klimaatactivisten, liegen ze en bedriegen de boel, werken ze met veel te veel mensen en ook nog eens voor veel te veel zenders… allemaal van onze belastingcenten.” Dat is dan allemaal mijn schuld, want ik werk bij die publieke omroep.

Ondanks mijn gekrenkte trots vertel ik dan opgewekt dat ik iedere middag met twee redacteuren en een stagiair twee uur bijzondere radio maak. Met om ons heen teams van andere programma’s die hetzelfde doen. Met z’n allen op een heerlijke radioafdeling. Maar helpt het? De belastinginspecteur heeft het op dit moment makkelijker. En zélfs leuker!

Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 13. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden

Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@www.ncrvgids.nl

Joris Linssen presenteert onder meer ‘Hello Goodbye’, ‘Boeddha in de polder’ en ‘Spoorloos’. In zijn column voor NCRV-gids schrijft hij over wat hem bezighoudt.

Maandag is er een aflevering van Andere tijden sport vol archiefbeelden van Johan Cruijff. Mooi hoe oude beelden van legendarische voetballers je terugbrengen naar je eigen jeugd. Alleen al bij zijn foto’s zie ik mijn eigen zolderkamer voor me, waar ik ’s nachts stiekem las in zijn biografie, een dikke pil met een groene kaft, met een grote voetbal erop.

Via twee gaatjes in het zolderluik konden mijn ouders ’s nachts controleren of het licht nog aan was en ik weer aan het lezen was, daarom deed ik dat met een zaklamp onder mijn dekens. Als ik een foto van Van Basten zie uit 1988, ben ik weer in Utrecht waar we met zijn allen feestvierden na de zwei-eins tegen Duitsland tijdens het EK.

Ik zie meteen de vriendengroep weer voor me. We keken alle wedstrijden op een bruine doorgezakte bank in een zonnige studentenkamer. Ik herinner me de auto met Duits kenteken die per ongeluk tussen de euforische feestvierders op de Oudegracht terechtgekomen was. De verschrikte gezichten van de twee ouderen die erin zaten, toen de meute hun auto begon heen en weer te schudden. De vloek van 1974 was verbroken.

Dat roemruchte WK keek ik thuis bij vriendjes. In de rust konden we het als achtjarige jongetjes niet meer houden en renden we naar het stoepje om de hoek, waar de lage afscheiding van een buurtuin onze goal was. En dan voelden we ons even Johnny Rep of Johan Neeskens. Ik zit maandag voor de buis!

Deze column staat in de NCRV-gids van week 12. Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@www.ncrvgids.nl