Kunstenares en schrijfster Marion Bloem was vijftig jaar samen met Ivan Wolffers. Sinds oktober 2022 is ze weduwe. Over hun liefde en haar rouw gaan de documentaire ‘Een meisje van 70’ en haar nieuwe roman Verkleed in vreugde.

“Let niet op de rotzooi”, zegt Marion Bloem. “Het is verschrikkelijk.” In haar villa in de bossen van Bosch en Duin staan de verhuisdozen hoog opgestapeld. Meters boeken en ontelbare souvenirs uit verre landen, zoals wajangpoppen en beeldjes, moeten nog worden ingepakt. Het huis is te groot en te duur geworden voor een vrouw alleen. Op 7 oktober 2022 overleed haar echtgenoot Ivan Wolffers, met wie ze ruim vijftig jaar samen was. Twintig jaar lang leed hij aan prostaatkanker. “Ik wilde niet verhuizen, maar heb geen keus. Het was ook Ivans wens. Ik moest alles doen wat ik niet had kunnen doen door zijn ziekte en de mantelzorg. Reizen, schrijven, doorgaan met dat wat wij ooit samen begonnen. ‘Doe alles weg!’ zei hij. ‘En leef!’”

Huwelijk

De documentaire Een meisje van 70 volgt Marion in de laatste maanden voor zijn dood en de anderhalf jaar daarna. “De film zou over mijn kunstenaarschap gaan. Maar Ivan ging erg achteruit. De focus lag toen ook op ons huwelijk en zijn ziekte. En dat vond ik eigenlijk een te intieme kwestie. Het is uiteindelijk vooral een film geworden over Ivans overlijden en hoe ik daarmee omga, met kunst als overlevingsstrategie. Schilderen, tekenen en de sociale media hielden me in de rouwfase overeind. Mijn verdriet kon ik nog niet in woorden uiten. De schilderijen die ik na zijn overlijden maakte, zijn minder kleurrijk dan wat ik vroeger maakte en die op exposities in de film worden getoond. Dat is oud, kleurrijk werk. In de beelden van mijn atelier zie je op de grond nieuw werk. Dat is heel donker.”

Ivan Wolffers vertelt in de documentaire over hun ontmoeting en liefde. De twee leerden elkaar begin jaren 70 kennen. Wolffers spreekt over een verbluffende schoonheid, naar wie hij niet durfde toe te stappen in een discotheek. “Uiteindelijk kwam zij naar mij toe en zijn we gaan praten”, zegt hij. “We zijn nooit opgehouden met praten. Nooit. Aan één stuk door, 51 jaar.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 4. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

In muziekprogramma ‘The headliner’ zoekt Nick Schilder vanaf deze week naar nieuw podiumtalent. De zanger zelf vaart een andere muzikale koers na zijn breuk met Simon. ‘Ik moet zo’n avond nu in mijn eentje dragen.’

De zoveelste talentenjacht. Waarom moest ‘The headliner’ er komen?

“In The voice vielen mensen op vanwege hun stem, maar om op alle podia te staan, heb je een sterke livereputatie nodig. De muziekwereld is meer gefragmenteerd dan ooit. Je hebt artiesten die groot zijn op TikTok, maar niet op Spotify. Sommigen worden heel veel gestreamd, maar niet op de radio gedraaid, of je hoort ze wel op de radio, maar ze treden niet op in het land. Live komt alles samen. Dan leg je echt verbinding met mensen. Live is belangrijker dan ooit, maar hoe kom je daar? Daar gaat The headliner over.”

Je bedacht het dus zelf.

“Ja, samen met mijn vrienden Typhoon en Kraantje Pappie. Jacqueline Govaert kwam er later bij. Met John de Mol hebben we minstens twintig nachtelijke brainstormsessies gehad. Het was echt een monnikenwerk, hoe zorg je dat het leuk en spannend is én dat we die livesensatie vinden die in 2026 bij de Vrienden van Amstel optreedt? Uiteindelijk hebben we iets bedacht met veel analogieën uit de muziekwereld. Als artiest kun je stijgen en dalen, het podium in The headliner kan dat ook. Als het publiek het fantastisch vindt, gaat het podium omhoog. Valt het tegen, dan zakt het. Niet alleen het publiek beoordeelt, we hebben ook een ronde laten bepalen door mensen uit de muziekwereld. Van een radiostation bijvoorbeeld, en een festivalbooker. Zij hebben aangegeven bij welke acts ze een langetermijncarrière voor zich zien. Zoals het er in de echte muziekwereld ook aan toegaat.”

En wat is jouw rol in het programma?

“Samen met Typhoon vorm ik een coachteam, net als Kraantje Pappie en Jacqueline Govaert samen. Dat gaat soms hard tegen hard, het Ajax-Feyenoordgevoel. Typhoon en ik willen natuurlijk dat onze mensen doorgaan. Dat een act die wij begeleiden uiteindelijk wint.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 3. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg 

Met de terugkeer van de Eredivisie komt ook Gert van ’t Hof weer elke zondagavond de huiskamer binnen. Als presentator heeft hij geen doorsnee werkrooster, en de vrije uurtjes zijn voor de kinderen. ‘Nog eens vader worden was fantastisch.’

Je bent dit jaar vijftig geworden. Heb je dat groots gevierd?

“Normaal vier ik mijn verjaardag nauwelijks, maar bij mijn vijftigste wilde ik toch even stilstaan. Ik heb een feest gegeven in onze tuin, voor een man of honderd. De slijter om de hoek deed de catering en de advocaat die in zijn vrije tijd graag plaatjes draait was de dj. De weergoden waren ons gunstig gezind. Het was echt een knalfeest.”

Is zo’n mijlpaal voor jou ook een moment om de balans van je leven op te maken?

“Dat had ik eerder al gedaan. Ruim vijf jaar geleden gingen mijn toenmalige vriendin en ik uit elkaar. We hebben dat heel liefdevol en op een goede manier gedaan. Onze twee kinderen onderschrijven dat ook. In die periode heb ik goed nagedacht en mezelf de grote levensvragen gesteld: ben ik gelukkig in mijn huidige situatie, wil ik iets veranderen in mijn leven? Ik kan nu concluderen dat ik daarin de juiste keuzes heb gemaakt. Ik heb ook heel bewust een nieuw huis gekocht in de buurt van het thuis dat ik heb verlaten. Dat was ideaal voor mijn opgroeiende kinderen en mijn ex en ik gaan goed met elkaar om. Ik vond daarna een nieuwe partner en ben drie jaar geleden opnieuw vader geworden.”

Hoe heb je dat ervaren?

“Ik zeg altijd twee dingen: ik raad iedereen een scheiding aan en ik raad iedereen aan om op iets latere leeftijd nog een keer vader te worden. Dat is echt fantastisch. Het grote voordeel van iets ouder zijn, is dat je wat verder bent in je carrière en in je persoonlijke ontwikkeling. Je bent minder met jezelf bezig, hebt wat meer rust.”

Zit je wel weer met die slapeloze nachten met zo’n kleintje…

“Dat is zo. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn vriendin op dat gebied erg het voortouw heeft genomen, al is dat niet helemaal los te zien van mijn werk. Ik leid toch een beetje een horecabestaan: ik werk meestal in de avonden en in de weekends. Soms kom ik wel vier keer in de week pas in de nacht thuis.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 2. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx