In zijn nieuwe programma ‘Vuurtorenverhalen’ trekt Kefah Allush langs acht Nederlandse vuurtorens. Dat zijn meer dan alleen gebouwen: het zijn bakens die mensen houvast bieden. ‘De belangrijkste bakens in mijn eigen leven zijn vrouwen.’

Waarom vuurtorens?

“Het zijn fascinerende objecten in het landschap, die zo verbonden raken met hun omgeving dat mensen er een relatie mee krijgen. Dat geldt niet alleen voor zeevaarders, die de vuurtorens vroeger nodig hadden om op koers te blijven, het gaat ook op voor de mensen aan land. Zo’n plek heeft betekenis voor de hele omgeving en er hangen zoveel mooie verhalen mee samen.”

Welk verhaal springt er voor jou uit?

“Dat is lastig, want ze zijn natuurlijk allemaal bijzonder. Zoals het verhaal van de toren in Hoek van Holland; de beheerder was vijftien toen hij de vuurtoren behoedde voor sloop. Hij vond het zo jammer dat die afgebroken zou worden dat hij is gaan pleiten bij de gemeenteraad. Dat is gelukt. Inmiddels is het een museum.”

Je hebt een persoonlijke band met deze vuurtoren…

“Klopt. In mijn jeugd woonde ik in Vlaardingen. In de zomer ging ik met vriendjes op de fiets naar het strand bij Hoek van Holland, dat was voor ons een hele reis. Als we in de verte die vuurtoren zagen, wisten we: we zijn er bijna. Het was meer dan een gebouw, het was een herkenningspunt, ons doel. Als we daar waren, kon het plezier beginnen.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Als presentatrice van ‘Nieuwsuur’ leeft Mariëlle Tweebeeke extra op in verkiezingstijd. Dat betekent: hard werken, altijd neutraal blijven en de feiten leidend maken. ‘Het doel is niet om een politicus uit de tent te lokken.’

De verkiezingen komen eraan. Is dit het moment waarop jij helemaal opleeft?

“Het politieke gesprek is absoluut mijn favoriet. De lijsttrekkers van de grootste partijen komen bij ons langs en we voeren een-op-eengesprekken met hen. Daar kijk ik altijd erg naar uit. Ik vind het goed en leuk dat we in de aanloop naar de verkiezingen steeds een hele uitzending wijden aan één partij en lijsttrekker en daar diepgravend onderzoek naar doen. Dat doen we sinds 2017. Destijds was dat revolutionair: tv-debatten waren toen de norm en een uitzending draaide nooit om één lijsttrekker.”

Wat maakt in verkiezingstijd een goed politiek interview?

“Het is onze taak kijkers zo breed mogelijk te informeren, zodat ze zelf hun oordeel kunnen vellen. Daarbij leggen we de nadruk op thema’s die nu in Nederland spelen, zoals woningbouw en migratie. Ik doe de interviews om en om met Jeroen Wollaars. We putten daarbij niet alleen uit verkiezingsprogramma’s, maar kijken ook naar wat iemand de afgelopen periode heeft gezegd en gedaan. We kiezen voor inhoudelijke analyse en feiten. Daarnaast hopen we ook dat er aan tafel iets bijzonders gebeurt. Het doel is niet om een politicus uit de tent te lokken, maar het is wel interessant om te zien hoe iemand reageert op een onverwachte vraag. Dat willen kiezers ook weten: hoe is iemand echt? Uiteindelijk stemmen mensen toch op wie ze het meest vertrouwen.”

Vind je het wel eens lastig om tijdens zo’n interview neutraal te blijven als een onderwerp je persoonlijk raakt?

“Natuurlijk vind ik als privépersoon van alles. Nieuwsuur heeft de wettelijke opdracht neutraal te zijn, daar hecht ik veel waarde aan. Dat betekent niet dat ik geen betrokkenheid voel. Integendeel: ik ben dit werk juist gaan doen vanuit mijn betrokkenheid. Ik vind het interessant om na te denken over hoe je een maatschappij inricht en welke dilemma’s daarbij horen. Mijn passie voor mijn werk zit hem niet in het verkondigen van mijn mening, maar in het feit dat ik in de bevoorrechte positie ben om namens de kijker te vragen waarom iemand iets vindt. Hoe komt iemand tot bepaalde keuzes?”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Bram Vermeulen was zijn halve leven correspondent, hij woonde in Turkije en Zuid-Afrika. Sinds dit najaar presenteert hij ‘Bureau buitenland’. Weer gewoon vanuit Nederland. ‘Hier ben ik het compleetst.’

Het lijkt me een grote overgang: van reizende reporter naar studiopresentator. Waarom deze stap?

“Na jaren rondzwerven, met name door Afrika, zijn mijn gezin en ik drie jaar geleden naar Nederland verhuisd. Toen Tim de Wit vertrok naar Pauw en De Wit vroeg de VPRO me hem te vervangen in Bureau buitenland. Omdat ik de presentatie afwissel met Sophie Derkzen kan ik Frontlinie ernaast doen. Een goede combi: zo kan ik blijven reizen en andere perspectieven tegenkomen. Die ervaringen neem ik mee naar Bureau buitenland.”

Hoe bevalt het om terug in Nederland te zijn?

“Voor veel correspondenten is terugkeren naar Nederland een nachtmerrie. Ze zijn bang dat ze hun vrijheid kwijtraken. Ik heb er nog geen spijt van, heb het hier erg naar mijn zin. En mijn gezin ook. Natuurlijk mis ik dingen van Turkije en Zuid-Afrika, maar hier ben ik het compleetst: hier woont mijn familie en ligt een groot deel van mijn verhaal.”

Dat verhaal begint in Wamel, een dijkdorp in het land van Maas en Waal. In clubverband wordt daar gevist bij hengelsportvereniging Haal Op, getafeltennist bij Tik Hard en carnaval gevierd bij carnavalsvereniging De Oude Gierpont. “Ik heb daar inderdaad menig carnavalsfeest gevierd. Ik was ook lid van de tennisclub en van de zwemclub in het naburige Beneden-Leeuwen. Het rivierengebied was een geweldige omgeving om in op te groeien.”

Het klinkt wel als een enorm contrast met de wijde wereld waarin je daarna belandde. Waarom trok die zo?

“Het was absoluut geen ontsnapping, ik kom nog steeds veel en graag in Wamel. Mijn ouders wonen daar nog. Ik groeide op in een veilige omgeving, had een goede thuisbasis. Met zoiets in je lijf ga je makkelijker en met meer zelfvertrouwen de wereld in. Ik werd vooral gedreven door nieuwsgierigheid. Wat is er nog meer? Hoe verder weg, hoe beter. Mijn moeders familie had een transportbedrijf; als het even kon ging ik met chauffeurs mee op de vrachtwagen. Al kwam ik daarmee niet verder dan de Benelux.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf