‘Oogappels’ begint woensdag aan het slotseizoen. Jeroen Spitzenberger kijkt trots terug op de herkenbare dramaserie, die door zoveel mensen gewaardeerd wordt. ‘Ik krijg er een beetje kippenvel van.’

Wat leuk dat Oogappels weer begint. Maar… wat jammer dat dit de laatste keer is!

“Tja, ik vrees dat het onvermijdelijk was. Ieder project stopt een keer en het was natuurlijk al een enorme luxe dat de serie zo lang liep én de omroep er zo achter stond. Na seizoen 4 hoorden we al dat we ook 5, 6 en 7 mochten maken: een uitzonderlijk staaltje van vertrouwen. Maar de verhalen over de gezinnen met pubers zijn nu een beetje klaar, de focus verschuift naar de jongere generatie. Waar óók meer dan genoeg over te vertellen valt, maar ja, dan krijg je wel een andere serie. Dit zevende seizoen is een mooi sluitstuk waar iedereen die eraan heeft meegewerkt met veel trots op mag terugkijken.”

Hoe kwam jij bij Oogappels terecht?

“Will Koopman, die de serie bedacht en regisseerde, benaderde mij. Ze legde het me als simpel idee voor: een serie over opvoeden, over ouders en kinderen. ‘Doe je mee?’ ‘Graag’, zei ik meteen. Want als Will iets verzint, weet je dat ze het van de grond krijgt en dat het goed wordt. Ze staat echt voor een kwaliteitskeurmerk. En ook mij sprak de grote herkenbaarheid aan. Toch had ik nog geen idee dat het zo’n groot succes zou worden, hoor; zoiets weet je nooit van tevoren.”

Wat heeft de serie jou gebracht?

“Roem en rijkdom, haha! Nee, eigenlijk vooral: dankbaarheid. Het is een cliché, maar ik meen het. Ik ben oprecht dankbaar dat ik mocht meedoen met dit project, met die hechte groep, maar liefst zeven jaar lang. En dat het zó waanzinnig gewaardeerd werd door een gigantisch publiek. Daar krijg ik echt een beetje kippenvel van.”

Je hebt zelf ook puberkinderen en bent begin dit jaar opnieuw vader geworden. Hoe ervaar jij het vaderschap?

“Ik vind het ontzettend leuk. Er waren twee dingen die ik al van jongs af aan wilde worden: acteur en vader. Dat ook dat laatste is uitgekomen, is fantastisch. Ik haal veel voldoening uit het vaderschap, ik ben er elke dag opnieuw heel blij mee. Ook dat ik weer een kleintje heb. Wat voor vader ik ben? Ik denk vooral heel geduldig. Maar ook ik herken natuurlijk thema’s uit de serie. Opvoeden is niet altijd makkelijk. Je kunt denken dat je het wiel hebt uitgevonden met je kind en nog geen half jaar later mag je alles herzien. Dan is er alweer een andere gebruiksaanwijzing nodig. Het is je taak als ouder om je voortdurend op de ontwikkeling van je kind af te stemmen. Een uitdaging.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 40. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

In ‘Leven tot het laatst’ verdiept Anita Witzier zich in de palliatieve zorg; de zorg voor ongeneeslijk zieke mensen. Daarbij spreekt ze ook met patiënten. ‘Eigenlijk hoef ik alleen maar te luisteren.’

Hoe stel je in zo’n situatie de juiste vragen?

“De eerste keer voelde dat als een enorme verantwoordelijkheid. Ik ontdekte al snel dat mijn belangrijkste taak is om te luisteren, mensen de ruimte te geven om hun verhaal te vertellen. Dat doen ze graag. Wat ze voelen en denken zit heel diep en ik ga niet wringen en peuren om een traan of andere emotie te zoeken, dat is helemaal niet nodig. Het zijn mooie verhalen uit de palliatieve zorg en ze zijn herkenbaar voor veel mensen.”

Wat is dat eigenlijk precies, palliatieve zorg?

“Dat is een enorm gebied, waar veel mensen weinig van afweten. Ze denken bij de term palliatief: dan gaat iemand snel dood. Dat dacht ik ook, maar het is veel meer dan dat. Het betekent wel dat iemand ongeneeslijk ziek is, maar niet dat die persoon nog maar kort te leven heeft. Dat is een cruciaal verschil. Soms leven mensen nog wel vijf jaar, of tien. De diagnose ‘palliatief’ verandert hun leven wezenlijk. Hoe gaan ze daarmee om? Dat is vaak heel ingewikkeld. Ziek zijn is een fulltimebaan. Het kost veel tijd en slokt een groot deel van iemands persoonlijkheid op. Mensen gaan anders met ongeneeslijk zieke personen om, kijken anders naar hen. Ze worden vaak gereduceerd tot patiënt en worden zielig gevonden. Terwijl er nog van alles mogelijk is.”

En dat is wat je wil laten zien in het ‘Leven tot het laatst’?

“Precies. We volgen patiënten en zorgverleners op diverse gebieden. Bijvoorbeeld een man van achter in de twintig. Hij had last van zijn heup en dat bleek botkanker. Daar gingen zijn dromen en ambities. Hij en zijn vriendin krijgen ook psychische steun, want het is nogal wat. Ze zijn gestopt met werken om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Verder volgen we een moeder die vooral bezig is met de zorg voor haar kinderen, van wie er twee longcovid hebben. Zelf kreeg ze vijf jaar geleden te horen dat ze niet lang meer zou leven, maar ze is er nog steeds. Mensen denken bij een naderend einde aan bucketlists, dingen die ze nog willen doen. Maar voor haar geen parachutesprong; ze wil de spil van haar gezin blijven. Haar palliatieve behandeling krijgt ze daarom ook thuis.” 

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 39. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Beau van Erven Dorens laat in zijn nieuwe programma’s twee kanten van zichzelf zien. Hij presenteert het indringende ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’ en het luchtige ‘Casa di Beau’.

Waarom zei je ja tegen ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five days inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was. Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jeroen Keijzer