Samen met haar vader legt pianiste Iris Hond een krans bij het monument op de Dam tijdens de Nationale Herdenking. ‘Een enorme eer’, vindt de muzikante die een dag later ook optreedt tijdens het 5 mei-concert.

Hoe belangrijk waren 4 en 5 mei in je leven?

“Mijn vaders vader was Joods, al zijn wij niet opgevoed met Joodse gebruiken. We zijn wel grootgebracht met de basisregel dat je, waar je ook bent, in ieder geval een heel rustig plekje zoekt om aandacht te hebben voor die twee minuten stilte tijdens de Nationale Dodenherdenking op 4 mei. Ik kan me herinneren dat we de auto wel eens langs de kant van de weg hebben gezet. Die dagen zijn belangrijke momenten. Ik vind het mooi en noodzakelijk om te blijven herdenken. En het is tegelijkertijd fantastisch om de vrijheid te vieren.”

Want dat doe je dit jaar ook. Wat staat er op het programma op 5 mei?

“Dan mag ik op het bevrijdingsconcert twee heel speciale muziekstukken spelen. Het eerste is van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi. Dat is prachtige muziek die enorm verbindend werkt voor veel mensen; het geeft een gevoel van bevrijding. Zijn muziek heeft iets meditatiefs, iets helends. Het verbaast me nog elke keer wat een kracht zijn muziek heeft. Volgens mij zit dat in de herkenbaarheid, het ritme, in het steeds maar herhalen en opbouwen. Ik denk dat de muziek van Einaudi bij veel mensen als een soort soundtrack van een moment werkt. Dat het de gevoelens van een herinnering oproept.”

En je tweede compositie?

“Het tweede stuk is voor mij persoonlijk ontzettend dierbaar. Want dat is een stuk dat ik schreef toen ik elf jaar oud was. Het heet The hourglass en staat voor mij echt symbool voor bevrijding. Maar dan in de zin van jezelf bevrijden van moeilijke gebeurtenissen. Toen ik het schreef, had ik net iets heel moeilijks en verdrietigs meegemaakt. Een vriendinnetje was omgekomen bij een auto-ongeluk. Mijn vader zei dat ik het verdriet dat ik voelde kon gebruiken als inspiratie om er iets moois mee te creëren. ‘s Avonds in bed zat ik te woelen en wist niet hoe ik mijn verdriet als inspiratie kon gebruiken. Maar toch ben ik midden in de nacht achter de vleugel gaan zitten en heb daar voor mijn vriendin mijn eerste compositie geschreven. Dat is voor mij echt heel bijzonder, want dat is echt het begin geweest van al mijn eigen werk. En dat bijzondere stuk mag ik op 5 mei spelen met het orkest en een fantastische zangeres.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 18. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Levensgenieter Ilja Gort kiest in het nieuwe seizoen van ‘Gort over de grens’ niet voor zijn tweede vaderland Frankrijk, maar voor Italië. Hij brengt kijkers in vervoering met wijn, eten én cultuur. ‘Die stop ik erin als sluikreclame.’

Waar moet ‘Gort over de grens’ aan voldoen?

“Ik ben er ooit mee begonnen om wijn toegankelijk te maken voor het grote publiek. Maar ja, wijn zonder eten is eigenlijk niets. Dus dat kwam erbij. En wijn en eten is dan weer vervlochten met de historie en cultuur van een land. Want dat maakt alles uniek. Ik wil overigens niet dat Gort over de grens het stigma van cultuurprogramma heeft, want dan haken de kijkers massaal af. De algemene gedachte is toch dat cultuur saai is. Dus ik laat cultuur er als een soort sluikreclame in glijden.”

Deze reeks speelt zich af in Italië. Hoe zit het met uw Italiaans?

“Ter voorbereiding op dit seizoen ben ik een week op Italiaanse les gegaan. Acht uur per dag kreeg ik les van een heel strenge juf. Elke dag moest ik haar eraan herinneren dat ik van de ‘televisione’ was, en echt niet perfect Italiaans hoefde te leren. Als ik maar een beetje leuk kon babbelen. ‘Hallo, hoe gaat het met je’, dat soort zinnetjes. Maar ze bleef er bij mij maar grammaticale vervoegingen instampen. Na een week sprak ik zeker niet vloeiend Italiaans, maar ik had wel meer zelfvertrouwen. Ik voelde me een beetje Italiaan. Ik kan me er redelijk verstaanbaar in maken, en kan het redelijk verstaan. De stukken die ik niet begrijp, maak ik dan wel op uit de omliggende zinnen.”

Viel u iets op aan de Italianen, wat bijvoorbeeld de Fransen missen?

“Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de Italianen zijn veel toegankelijker. Fransen zijn gereserveerder, die hebben wat ze in Engeland een ‘stiff upper lip’ noemen. Ik ben op zes verschillende plekken in Italië geweest en overal waren de mensen hartelijk en open.”

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jeroen Keizer.

Annemiek Schrijver kreeg een uitnodiging om de Amerikaanse bisschop Mariann Budde te interviewen. Deze fiere geestelijke stond op tegen president Trump tijdens de inauguratie in januari. Een reisverslag en een pleidooi voor moedige zachtheid op weg naar Pasen.

Stel, je wordt uitgedaagd om een geestelijke te ontmoeten die de president van de Verenigde Staten heeft beledigd. Durf je dat aan? Bovendien verspreidt het nieuws zich dat men bij de Amerikaanse douane voor minder in de cel wordt gegooid. Wat is dan wijsheid? Mij is de eer te beurt gevallen om de bisschop van het Episcopale bisdom in Washington, Mariann Budde, te interviewen. Zij was de voorganger tijdens de inauguratiedienst van Donald Trump. Met haar oproep tot compassie voor degenen die nu vrezen voor deportatie, haalde Budde niet alleen de wereldpers, maar ook de wrevel van de president op haar hals. Maar omdat haar boodschap is dat iedereen moedig kan zijn, is thuisblijven geen optie. Dus reis ik samen met twee collega’s af naar Washington D.C. om de bisschop te ontmoeten. De cameraploeg zal uit New York komen.

Na de lange vlucht naar D.C. is het gevreesde douanemoment binnen de kortste keren voorbij, omdat de beambte zichtbaar gecharmeerd is van de ontwapenende glimlach van mijn collega die het eerst naar voren stapt. Bovendien onthullen we het doel van onze komst niet.

We ontmoeten de bisschop in haar kleine privékapel, vlak naast de Washington National Cathedral, waar de beroemde dienst heeft plaatsgevonden. Tot onze stomme verbazing vertelt Budde dat ze haar preek niet van tevoren heeft hoeven inleveren. Ze kijkt er zelf ook nog steeds verbluft bij. Misschien werd haar vrijmoedigheid onderschat. Dat zal nu niet gauw meer gebeuren. Ze vroeg zich af hoe ze het best kon spreken over eenheid.

Haar pleidooi voor mededogen hield ze omdat ze beseft dat wij allen vroeg of laat genade nodig hebben. Dat zelfkennis leidt tot compassie voor anderen, had ik al gelezen in haar boek Durf moedig te zijn. Het doel van dit televisie-interview is om Budde advies te vragen hoe wij allen onze dapperheid kunnen aanboren. Moed is geen aangeboren eigenschap, maar een levenshouding die we kunnen ontwikkelen.

Het hele artikel leest u in de NCRV-gids van week 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Annemiek Schrijver

Zangeres Eva Simons had wereldhits, toerde door Amerika, maar ging bijna ten onder aan haar succes. Op Witte Donderdag is ze te zien als Maria in ‘The Passion’. ‘In haar verdriet kan ik me inleven.’

Wat heb je van huis uit meegekregen als het gaat om geloof?

“Eigenlijk heel weinig. Mijn vader heb ik nauwelijks gekend en mijn moeder heeft nooit veel opgehad met geloof. Ik ben grotendeels opgevoed door mijn Surinaamse oma, de moeder van mijn moeder. Zij was een heel lieve, gelovige vrouw. Ze zat altijd te bidden en nam me ook wel mee naar de kerk, maar ze vertelde er niets over. Dus het verhaal van The Passion, de lijdensweg van Christus, de betekenis van Pasen, heb ik niet van huis uit meegekregen.”

Hoe zag je jeugd er verder uit?

“Als ik erop terugkijk was het een heftige tijd. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik nog een baby was. Mijn vader was verslaafd aan heroïne en had hiv. Ik heb hem na mijn derde nog één keer gezien, hij overleed toen ik dertien was. Ik heb niet eens echt afscheid van hem kunnen nemen. Mijn moeder – zangeres Ingrid Simons – was er vaak niet, omdat ze moest optreden; haar zangcarrière vond ze heel belangrijk. Daarom was ik veel bij mijn oma. Ik was enig kind, maar we woonden met de familie van mijn moeder allemaal op een kluitje in Duivendrecht, heel gezellig. Muziek heb ik met de paplepel ingegoten gekregen. Mijn ouders zaten allebei in de muziek en mijn opa van vaderskant was de beroemde Johnny Meijer, ‘Koning van de accordeon’, uit de Jordaan. Mijn moeder zat bij Jody’s Singers, ik zat als vijfjarige al bij de Jody Kids. Op school werd ik gepest. Ik was een heel druk kind. ADHD, maar dat wisten we toen nog niet, dat bestond niet. Ik was vaak ongelukkig en eenzaam, maar verborg dat door de clown te spelen. Dan werd er in ieder geval gelachen.

Het thema van ‘The Passion’ is dit jaar ‘ik ben bij je’. Wie was er toen bij jou?

“Niemand. Althans niet iemand bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Bij mijn oma vond ik rust. Ik sliep ook heel vaak bij haar. Dan zorgde ze voor me en dat was heel fijn. Maar ja, ik miste toch mijn moeder. Zelf heb ik mijn carrière de afgelopen jaren op een lager pitje gezet om er te kunnen zijn voor mijn dochter. Dat vond ik best moeilijk, want werken stond altijd op nummer één, dat heb ik ook geleerd van mijn moeder. Maar toen ik een kind kreeg, kwam er zoveel liefde naar me toe. Ik móét gewoon moederen, ik wil dit goed doen.”

En toen werd je gevraagd voor de rol van Maria. Waarom zei je ja?

“Wat succes betreft heb ik al veel meegemaakt. En ik weet waar het naartoe gaat. Er zijn ook veel donkere kanten aan en je moet er veel voor opofferen. Als je heel groot wil zijn, heb je geen sociaal leven, je verwaarloost vriendschappen, je komt niet meer op familiefeestjes. Het draait allemaal om hits, optredens, goed zijn. Dus je bent heel erg met jezelf bezig. Maar ja, is dat dan alles? Wat bereik je dan? Dat voelt soms heel leeg. Ik bedoel: ik heb zo’n groot bereik. Ga ik dat alleen maar voor mezelf gebruiken, om mezelf te verheerlijken? Ik kan het ook op een andere manier inzetten. Wat dat betreft voelt dit als een soort roeping. Ik heb erom gebeden naar God. Misschien is dit Zijn antwoord: ‘Ga maar verkondigen. Ga het maar doen op jouw manier.’”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 15. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Kalien Blonden