Pelgrimeren is hip, maar je hoeft er niet voor naar Santiago. Van huis gaan is al de helft van het werk. Je doet je wandelschoenen aan, vult een rugzakje, stapt uit je warme huis en uit je agenda. Vorige week betrad ik het Hilligenpad (‘heiligenpad’) in Twente. Deze gloednieuwe pelgrimsroute duurt vijf dagen en voert je langs vijftig plekken vol ‘bijgeloof’ en ‘geloof’. Onder oude eiken waar ooit natuurgoden uit de Germaanse mythologie werden vereerd, zijn nu Mariakapelletjes te vinden die nog dagelijks bezocht en verzorgd worden. Midden in het fascinerende landschap kom je namen tegen als Preakstoal, Duivelssteen, Toverkol en De Hel. Op deze ‘oale groond’ is het goed toeven. In eenzaamheid. Jawel, ik deed het in m’n eentje. Zonder gezelschap om tegenaan te zeuren, zonder auto of fiets om naar een comfortabeler heenkomen te vluchten. Alleen met de allang ingelopen schoenen die onverwacht knelden totdat de blaren niet meer te harden waren. En met wegbewijzering die ik regelmatig uit het oog verloor. En wat bleek: verdwalen is heerlijk. Altijd maar andermans pijlen volgen, bleh. En blaren doen je lekker vaak een bankje zoeken. Zo’n wandelroute lijkt de maquette van je levenspad te willen zijn. Mocht iemand me zoeken: ik ben van het gebaande pad af en zit op een bankje. Hier is even een tijdelijke tussenstop gevestigd. Plek eenenvijftig. Ieder z’n eigen hilligenplek.
Column Annemiek: Hilligenplek
Annemiek Schrijver presenteert 'De verwondering', 'Zin in weekend' en 'Mijn Maria'. In haar wekelijkse column in NCRV-gids geeft zij haar kijk op het leven. Deze week: Hilligenplek
