Zonder rolstoel kan Ebi niet – zonder haar vriendin en ‘kostbare mantelzorger’ Hanny ook niet. En haar energie is beperkt. Hoeveel tijd heeft ze beschikbaar voor dit gesprek? “Maakt niet uit”, zegt ze. “Ik loop niet weg.” En ze lacht.
Hoe gaat het nu met je?
“Psychisch gaat het goed. In veel opzichten ben ik een rijk mens. Ik kan nog meedenken, me manifesteren en daar ben ik vreselijk blij mee. Want mijn grootste angst was dat ik mezelf kwijt zou zijn. Soms ben ik heel verdrietig over mijn beperkingen: ik kan niet eens even zelf een glas water halen. Officieel neem ik op 19 mei afscheid in Rhenoy, maar ik ben iets eerder met emeritaat gegaan. Het was goed om het plaats delict achter te laten. Drie maanden geleden zijn we verhuisd. Hier voel ik me veilig en ik ben warm ontvangen.”
Maar wel op een geheim adres.
“Ja, dat is een heftige realiteit. De dader is, zoals dat heet, recidive-gevoelig. Hij zou weer kunnen toeslaan. En soms ben ik nog bang. Als ik bijvoorbeeld in de rolstoel even ergens wordt neergezet. Dan is er die angst en dat is menselijk. Maar ik kijk nooit over m’n schouder en ga met de onbevangenheid van vroeger het gesprek aan met anderen.”
Vorig jaar met Pasen heb je met een prachtig ritueel voor het eerst weer een voet in de kerk van Rhenoy gezet. Nu is het bijna weer Pasen.
“Toen voelde ik me net zelf het opstandingsverhaal! Met de letterlijke betekenis van de opstanding hebben we in de kerk moeite, maar heus, iedereen kan het. Fysiek misschien niet, maar als mens wel. In ieders leven gebeuren vreselijke dingen. Ik ben nog heel levend en verantwoordelijk voor het beetje toekomst dat er misschien nog voor me is. Juist dat wil ik doorgeven met Pasen: probeer niet te verzuren, te verbitteren, te blijven hangen in boosheid. Dat zag ik gebeuren in het pastoraat: mensen stonden op na een donkere periode. Wat God betreft, blijft het niet bij de duisternis. Want het donker is weersproken.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 16. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ella Weisbrod
