Wanneer raakte je besmet met het Vierdaagsevirus?
“Toen ik elf jaar geleden voor het eerst meeliep. Mijn oom haalde me over. Hij zat altijd in militaire dienst en liep zo automatisch de tocht. Ikzelf vierde liever de Vierdaagsefeesten. Maar hij vond het niet kunnen dat je nooit hebt meegedaan als je in de buurt van Nijmegen bent opgegroeid. Dus zo probeerde ik het. Terwijl ik lange afstanden wandelen helemaal niet leuk vind. Het is te traag, te lang hetzelfde. Maar met al die mensen samen lopen, de liefde die erbij komt kijken, het publiek langs de kant dat klaarstaat met kommetjes soep. Dat maakt het geweldig. Mijn wereld is vier dagen heel klein. Ik ben alleen maar hiermee bezig. Die Vierdaagsebubbel is heerlijk.”
Met wie loop je?
“Door de jaren heen ontstond er een wandelgroepje. Mijn oom, een vriend van hem, nichtjes, vriendinnen. We zien elkaar één keer per jaar in deze samenstelling. Ik zou het niet willen missen. We wandelen samen, pauzeren op vaste plekken en dansen elke dag na afloop. Of eigenlijk is het meer ongemakkelijk hupsen. De spierpijn eruit bewegen. Anders koel je te veel af.”
Heb je nog meer tips voor lange wandeltochten als de Vierdaagse?
“Probeer eerst een paar kortere wandelingen. Zo kun je kijken hoe je lichaam en voeten reageren. Koop goede schoenen, heel belangrijk. En, ook hartstikke charmant, kies voor een heuptasje in plaats van een rugzak. Daar voel je niks van en je krijgt geen last van je schouders of een zweterige rug.”
Moet jij met al die Vierdaagse-ervaring nog trainen?
“De eerste twee jaar heb ik wel vooraf getraind. Maar in die lange wandeltochten ging veel tijd zitten. Dus nu doe ik het al negen jaar zonder voorbereiding. Dat zou ik niet iedereen aanraden hoor. Maar zo lang het goed gaat, doe ik het zo.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 28/29. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Carlijn Schepers
