Droomde dat Drentse jongetje al van het verre Amerika?
“Als kind had ik een heel andere passie: cinema. De Italiaanse film Cinema paradiso uit 1988 sprak me erg aan. Die gaat over een jongetje dat bevriend raakt met de man die de projector van de dorpsbioscoop bedient en zo alle films gratis kan zien. Toen ik die zag, wilde ik graag iets met film doen. Als veertienjarige zat ik in de jury van het kinderfilmfestival Cinekid. Een week lang verbleef ik in een hotel in Amsterdam, fantastisch. Omdat ik na de middelbare school helaas niet op de Filmacademie werd aangenomen, koos ik voor de studie geschiedenis. Na een jaar stapte ik over op de specialisatie Amerikanistiek en kon ik stagelopen in Washington bij NOS-correspondent Charles Groenhuijsen. Dat was heel leerzaam.”
Ontstond je fascinatie voor Amerika in die tijd?
“Ik kom daar nu 25 jaar en ik zou niet echt van ‘fascinatie’ willen spreken, daarin spreekt een soort bewondering. Ik heb toch een beetje een haat-liefdeverhouding met het land gekregen. Mijn stage vond plaats in een enerverende periode: het Monica Lewinsky-schandaal speelde, waardoor president Clinton misschien moest aftreden en de eerste aanvallen van Al Qaida vonden plaats. Het was niet zozeer een liefde voor Amerika die toen ontstond, maar een liefde voor de journalistiek. Als beginnend journalist van 22 zat ik boven op het wereldnieuws; als we live verslag deden, voelde ik de adrenaline.”
Maakt een vader die zo boven op het nieuws zit zich extra zorgen over de toekomst van zijn kinderen?
“Ik maak me meer zorgen over klimaatverandering dan om de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ik loop nu 25 jaar mee in de journalistiek, waarin er veel is gebeurd. Over oorlogen kan je onderhandelen, weet ik. Bij de opwarming van de aarde zijn we daar te laat mee begonnen, die blijkt moeilijk te stoppen.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 6. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
