In het tragikomische ‘Maud & Babs’ speel je Babs die door dementie steeds verder achteruitgaat. Wordt dit seizoen daardoor ook almaar tragischer?
“De serie gaat natuurlijk ook over de dochters van Babs en hoe verschillend zij met die dementie omgaan. Je hebt de zorgzame Maud. En je hebt Juliette, die voor zichzelf kiest en denkt: het valt allemaal wel mee. Wat er tussen die zussen gebeurt, is soms schrijnend maar vaak ook grappig. Maar dementie zelf wordt er niet grappiger op. Ik heb het bij mijn eigen moeder gezien. Iemand verdwijnt compleet. Het is een gemene rotziekte. Ik zeg altijd: ‘Mijn moeder is tachtig geworden, er is een andere vrouw 88 geworden.’ Zij was op het eind alleen nog een homp vlees die zichzelf lag te bevuilen. Ik vond het verschrikkelijk.”
Kreeg je via Babs meer inzicht in de toestand van jouw moeder?
“Vooral tijdens de opnames van dit tweede seizoen. Door Babs in een gevorderder stadium te spelen begreep ik hoe je met dementie aan tafel kan zitten met je eigen familie en kunt denken: wie zijn die mensen ook alweer? En waar praten ze nou toch over? Je volgt het niet meer. Tijdens het spelen voelde ik opeens heel sterk: wat zal mama eenzaam zijn geweest. Mensen lachen ook om je als je voor de 23e keer vraagt: hoe oud ben je vandaag geworden? ‘Nee oma, het is niet mijn verjaardag. We eten alleen maar taart.’ Vervolgens zegt oma weer: ‘Maar hoe oud ben je nou geworden?’ Dan schieten mensen in de lach. Dementie is een eenzame tocht.”
Ben je zelf bang om het te krijgen?
“Natuurlijk. Net als iedereen die oud wordt, kan ik wel eens niet op iemands naam komen. Maar voor een rol kan ik nog steeds anderhalf uur tekst uit m’n hoofd leren. Dat moet ik zo vaak. Dat gaat me nog steeds heel gemakkelijk af. Ik maak me daar geen zorgen om. Maar je zal mij sowieso niet zien wegkwijnen. Ik heb een pil in huis. Als ik hoor dat ik beginnende alzheimer heb, stap ik er zelf uit. Ik heb bij mijn eigen moeder die teloorgang gezien. Dat gaat mij niet gebeuren. Ik wil het echt niet. Niet voor mezelf, maar ook zeker niet voor mijn dochter.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx
