Is China erg veranderd in die vier jaar?
“China is streng geworden en meer in zichzelf gekeerd. Ook technologisch is het erg veranderd. Betalen en inchecken in de trein gebeurt nu vaak met een gezichtsscan. Indrukwekkend. China is mijn tweede thuis. Ik kom hier een kleine twintig jaar en heb veel mooie herinneringen, maar alleen in oude stadsdelen heb ik nog het gevoel dat ik in het China van toen ben. De moderne delen ken ik niet. Het leidt tot nostalgie. Maar ik hou nog steeds erg veel van dit land. De mensen zijn lief, het eten is fantastisch en de cultuur heel anders.”
Dokter Ruben is je eerste serie die niet over China gaat. Waarom wilde je deze maken?
“Het gaat hierin over gezondheidszorg. Ik ben weliswaar geen praktiserend arts, maar ik heb de kans gekregen om dat deel van mij hierin te verwerken. De problemen in een maatschappij zie je gereflecteerd in de gezondheidsproblematiek van een land en hoe ze dat aanpakken. Deze documentairereeks gaat over de kwetsbaarheid van mensen en hun lijden. En over bijzondere individuen die hun leven wijden aan het helpen van anderen. Echte helden die inspireren en hoopvol stemmen. Zoals dokter Denis Mukwege in Oost-Congo. Hij won in 2018 de Nobelprijs voor de Vrede. Hij hielp duizenden vrouwen die slachtoffer werden van gewelddadige verkrachtingen in een gebied waar al decennialang burgeroorlog woedt. Sommige van zijn medewerkers waren zelf slachtoffer, bleek. En nu helpen ze anderen. Zij verdienen allemaal die Nobelprijs.”
Was het een zwaar programma?
“Zeker. We hebben veel gereisd en naar extreme bestemmingen. En de verhalen waren emotioneel. Maar het is ook een voorrecht ze te mogen maken. Dat het me dan soms aanvliegt, hoort erbij. Dat is een goed teken. Het betekent dat ik niet cynisch ben geworden. Als je afstompt, moet je stoppen. Want dan raak je je ethisch kompas kwijt en dat wil ik niet. Ik probeer mijn leven betekenis te geven en dit soort documentaires maken is mijn manier. Als idealist wil ik het goede doen en iets voor mensen betekenen, soms tegen beter weten in. Ik kan de mensen in mijn documentaires zelden direct helpen. Maar ik geef ze een podium, iets wat in hun eigen land vaak onmogelijk is. Het brengt ook veel teweeg, ik ontvang veel kijkerspost. Kijkers willen dan geld sturen. Zo help je dan daadwerkelijk, prachtig. Dat geeft veel voldoening en motiveert me nog meer.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
