Barrie Stevens groeide als enig kind op in Guildford, net buiten Londen. In het arbeidersgezin was geen geld voor reizen naar exotische bestemmingen. De zomers brachten de drie door aan de Engelse kust. In hotels met veel kamers, trappen en deuren, die Barrie nu sterk aan Fawlty Towers doen denken. Sterker nog, bij de zoektocht naar foto’s van zijn vakanties blijkt dat de familie Stevens weleens verbleef in het Gleneagles Hotel in Torquay, dat in 1973 werd bezocht door John Cleese. Het inspireerde hem tot de beroemde sitcom met Basil Fawlty. “Wat een toeval!” zegt Barrie lachend. “Ik weet nog precies hoe het er rook: muf, naar antiek en naar soep bij de lunch. Dat gold eigenlijk voor alle hotels waar we waren. Helaas was er nooit een gekke ober zoals Manuel die de boel op stelten zette. Het was vooral allemaal heel keurig.”
Hoe vond jij dat als kind?
“Ik vond het fijn om weg te gaan, van het strand hield ik ook, maar drie keer per dag opgeprikt aan het ontbijt, lunch en diner verschijnen met een servet op schoot netjes eten van het porselein, dat hoefde van mij niet. Mijn ouders wilden mij dit graag geven. Zij werkten er hard voor en vonden dat het bij mijn opvoeding hoorde.”
Wat was dat voor een opvoeding?
“Eentje waarbij status heel belangrijk was. Dat kwam vooral van mijn moeder. Zij leefde tussen schaamte en snobisme. De schaamte dat wij een arbeidersgezin waren en geen ‘higher class’ zoals haar twee zussen. Die hadden een man met een goede baan en een groot huis. Aan de andere kant was er het ‘keeping up appearences’, doen alsof we wél tot een hogere klasse behoorden.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 30+31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg
