Met frisse tegenzin begon ik aan het fabriceren van een sinterklaassurprise. Dit jaar voor mijn middelste dochter. Zoals altijd zie ik ertegenop, om er vervolgens op 5 december achter te komen dat het toch wel heel leuk is om met de familie bij elkaar te zijn en je naasten subtiel te stangen met originele verrassingen. Wij doen er altijd een gedicht bij, en jarenlang was ik de schrik van het sinterklaasfeest vanwege mijn scherpe pen. Tegenwoordig heb ik er plezier in juist ontroerende gedichten te maken. Toch past dat vileine juist bij Pakjesavond.
Met een grijns denk ik terug aan de kartonnen middelvinger die ik ooit knutselde voor mijn vader, die een grote hekel had aan dat gebaar van misprijzen. Bij het uitpakken schoot de vinger als een veer overeind. Twee jaar geleden kreeg ik een prachtig uitvergroot stripalbum van mijn zwager. Voor de televisie was ik met Billy uit Burundi op reis geweest naar Rwanda. De vriend van mijn zus had de kaft van een oude Sjors & Sjimmie geparodieerd, het was nu Joris & Billy geworden, inclusief mijn blonde kuif en mijn Afrikaanse vriend als zwarte piet. Zou inmiddels tot Kamervragen leiden, denk ik. Het leuke van een goede surprise is dat hij op de lachspieren werkt, mooi gemaakt is, maar ook wat kritiek bevat. Dus ik gooi mijn softe aanpak overboord en ga er eens lekker voor zitten. Ik begin er meteen weer zin in te krijgen. Wel zielig voor mijn dochter
