Deze zaterdag ben ik te gast bij het radioprogramma Spijkers met koppen. De show wordt live uitgezonden in een café in mijn eigen stadje Utrecht. Het doet mij altijd terugdenken aan de zaterdagen uit mijn jeugd.
Wij waren thuis trouwe luisteraars van In de Rooie Haan, de illustere voorganger van Spijkers met koppen. Ik zie onze grote leestafel, overladen met zaterdagkranten, zo weer voor me. De tosti’s van volkorenbrood, de beslagen ramen in de keuken waar mijn vader de koffie nog eens opschonk. En … De radio.
Met rode oortjes luisterde ik naar de verhitte discussies, lachte ik om het scherpe cabaret en genoot ik van de interviews met vreemde vogels. Het was een politiek amusementsprogramma in een gepolariseerde tijd. Het maakte mij als tienjarig jochie politiek bewust.
In de loop van de jaren raakte het programma uit de tijd en kwam de frissere en lichtere uitvoering: Spijkers met koppen. Vernoemd naar de aanvankelijke presentator Jack Spijkerman. Het werd wat oppervlakkiger en wat sneller. Net zoals menig gesprek op menig verjaardag. Maar inmiddels zitten we weer midden in een gepolariseerd tijdperk en krijgt dit soort radio weer relevantie.
Zouden er nu ook kinderen naar luisteren? Die dan de kunst van het debatteren gaan waarderen? Die kunnen lachen om de relativerende grappen en er een politieke interesse aan overhouden? Ik hoop het van harte. Want dat is precies wat we nu nodig hebben: interesse, relativering en engagement. De spijker op zijn kop!
