Ik heb het niet zo op Duitsland en daarmee druk ik me heel diplomatiek uit. Onderweg vanuit Italië naar huis heb ik opnieuw geprobeerd te achterhalen waar dat gevoel vandaan komt. Tijd genoeg, want we waren urenlang op de Autobahn. Bij België heb ik ongeveer hetzelfde gevoel, maar daar ben je tenminste nog in anderhalf uur doorheen als je op weg bent naar Frankrijk.
Duitsland is zo groot dat je er een volle werkdag mee bezig bent. En dat in je vakantie. Het werd nog overwerk ook, want we kwamen in zo’n hardnekkige Duitse file terecht, veertien kilometer lang. De vertraging liep op tot twee uur. Zo’n file die echt stilstaat, waarin mensen uitstappen om te kijken of ze iets zien en met elkaar praten over wat er aan de hand is. Wij kozen ervoor om de spullen voor de lunch uit de bagageruimte te pakken en in de auto te eten.
De rest van de dag zagen we nog drie van dat soort files, maar gelukkig aan de andere kant van de vangrail. Kan alleen in Duitsland, denk ik dan meteen brommerig. Is het de oorlog? Nee, die heb ik niet meegemaakt. Is het dan 1974, de verloren WK-finale? Als achtjarig jongetje ergerde ik me mateloos aan alle feestvierende Duitsers op onze camping in Spanje, dat gevoel zit diep. Heel eerlijk? Ja, ik denk dat dat het daar begonnen is. Schrecklich!
