Onze zomervakantie valt vroeg dit jaar, daarom zit ik nu op mijn balkon op Sicilië dit stukje te schrijven. Ondertussen kijk ik uit op de Etna en dat uitzicht is fascinerend. Ieder moment van de dag is het weer anders. Soms is de top van de vulkaan volledig onzichtbaar omdat er op ruim 3000 meter wolken hangen, maar vaak kunnen we de plek waar de hoofdkraters zijn heel goed zien. En je blijft kijken.
Een paar dagen geleden zijn we aan de zuidkant naar boven gereden. Dat kan tot 1900 meter, vanaf daar ga je verder met een kabelbaan tot 2500 meter. Op die plek staan vierwielaangedreven busjes te wachten die je nog eens een paar honderd meter hoger brengen. Daar hebben we met een gids gelopen over de lava die in maart van dit jaar uit de vulkaan gekomen is, want de Etna is onrustig dit voorjaar. De stenen voelen nog warm aan, uit kieren in het gesteente komt hete lucht.
De kracht van de natuur is nauwelijks te bevatten. Daarom blijven we voortdurend kijken naar die berg. Vandaag horen we de hele dag zwaar gerommel, het geluid van een onweersbui in de verte, maar er is geen onweer. Het zal toch niet zo zijn dat de Etna ook een boertje laat terwijl wij hier zijn? Voor de zekerheid laten we onze luiken vannacht maar open. Want als er dan toch iets gebeurt, dan wil ik het wel zien.
