Het ging al weken door mijn hoofd, maar twee weken geleden schreef ik het eindelijk op. Dat stukje over de naalden van de prik. Ik durfde het nauwelijks aan het papier toe te vertrouwen. Want heel nuchter nagedacht gaat het natuurlijk nergens over. Wat stelt dat nou voor, zo’n klein prikje in je arm. En van al die vaccinaties op televisie voel je al helemaal niks. Dus wat geeft dat, zo’n spuit in beeld. Maar omdat de naalden me na al die maanden m’n neus uitkwamen, schreef ik het toch op. En dat heb ik geweten.
Ik ben bedolven onder de reacties. Heel af en toe ben ik aansteller genoemd, dat mag. Maar uit veruit de meeste reacties die ik via de mail en sociale media kreeg, leid ik af dat ik bij lange na niet de enige ben die op z’n zachtst gezegd niet zo dol is op al die prikken op tv.
Fijn om te weten voor al mijn lotgenoten. We hoeven heus niet met z’n allen op prikangstcursus, want er valt prima mee te leven. Maar met minder spuiten in armen op televisie maak je veel mensen gelukkiger, durf ik inmiddels te concluderen. Zo blijkt maar weer dat het helemaal niet verkeerd is om eerlijk te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Zal ik dan de volgende keer eens schrijven over mijn traumatische angst voor kikkers en padden?
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
