Als het gaat om televisiedrama ben ik een rare. Natuurlijk worden er prachtige films en series gemaakt in Engeland, Frankrijk en Amerika. Toch kijk ik het liefst naar Nederlands drama. Dat had ik als kind al. Het begon met Swiebertje en Bartje, daarna Sil de strandjutter, Dagboek van een herdershond, De fabriek en Het wassende water. Later verslond ik Spijkerhoek en Medisch centrum west. Om van Pleidooi en Oud geld nog maar te zwijgen.
En Unit 13 schiet me nu te binnen. Vuurzee, Overspel, Klem, allemaal schitterend. Behalve Penoza, daarbij haakte ik in deel 1 van serie 1 meteen al af omdat ik niet Frans van Walraven hevig bloedend op de oprit zag liggen nadat hij was neergeschoten, maar Thomas Acda. Dat trok ik niet.
House of cards, The crown en Nashville vind ik prachtige televisie. Maar ik kan me echt verheugen op een oer-Nederlandse Telefilm, gelukkig zitten we weer midden in een serie van zes. Geen idee waarom nou juist dat drama van eigen bodem me zo aanspreekt. Is het de taal? Zijn het de gewoonten en gebruiken die ik het best herken? Of de acteurs? Verklaren kan ik het niet, dus ik geniet er maar gewoon van.
Ik kan niet half vertellen hoe blij ik ben dat het enorme gat dat Hendrik Groen achterliet vanaf komende week weer gevuld wordt door de laatste serie afleveringen van Dokter Deen. Smullen!
