L’Aquila is een stip op de kaart in Midden-Italië. In 2009 was het even het middelpunt van de wereld, toen de stad in de nacht van 5 op 6 april werd getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter. Ons vakantieadres is er niet heel ver vandaan. Na wat aarzeling besluiten we ernaartoe te rijden. Vanuit de verte zien we al tientallen bouwkranen die nu, ruim acht jaar later, nog volop bezig zijn de stad weer op te bouwen.
We lopen door de hoofdstraat in het centrum, links en rechts staan gebouwen in de steigers, we ruiken de geur van vers pleisterwerk. Gelukkig zijn er ook panden die er pico bello uitzien, niet altijd is duidelijk of ze ongeschonden of gerestaureerd zijn. Maar er zijn veel meer panden die, zwaar gestut door metalen of houten balken, wachten op een nieuwe toekomst. Is die er?
De scheuren zijn zo indrukwekkend dat we vrezen dat er alsnog gesloopt moet worden. Het is bevreemdend stil, ook op het centrale plein waar de dom staat. In de kapel op het plein is een gedenkplaats voor de 309 doden. Er ligt een boek dat ze een gezicht geeft, velen waren jonger dan wij. Dat ene moment in die nacht in 2009 bepaalt hier al jaren het leven. ‘L’Aquila rinasce’ staat hoopvol op de gevels, ‘de adelaar herbouwt’ betekent het letterlijk. Maar het wordt nooit meer zoals het was.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. ‘In de steigers’ staat in de NCRV-gids van week 38. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
