Soms voelt het als kamperen, soms als het studentenleven. Het is in elk geval terug naar de basis. Koken op drie campingbrandertjes, met de hand afwassen in de badkamer en leven op achttien vierkante meter. De slaapkamer van onze dochter is nu keuken en woonkamer tegelijk, want onze benedenetage is helemaal gestript.
Van tevoren leek het een kleine ingreep, maar nu we er middenin zitten voelt het toch als een forse verbouwing. Met alles erop en eraan. Herrie van de zaagmachine en de slijptol, een container voor het huis die volgestort is met puin, overal stof, heel veel stof. En iedere zaterdagmorgen een tussenfactuur inclusief btw. Nog twee en een halve week, dan koken we elektrisch, want aardgas vinden we geen optie meer. Dan pakken we staand bij het spoeleiland de afwasmachine in. En zitten we op onze nieuwe bank voor de televisie.
Eindelijk twee fijne plekken met goed zicht, nooit meer strijd om die ene favoriete hoek van de bank. Aan de horizon gloort het nieuwe leven. Op tekening is het prachtig. Ik zou heel graag even een maandje vooruitkijken in de tijd, al was het maar voor een half uurtje, om zeker te weten dat het echt geweldig wordt. Helaas kan dat alleen met mijn ogen dicht. Voorlopig gaan we gewoon door met overleven, bijten flink in het stof en draaien nog maar eens een nieuw gasflesje onder het ‘fornuis’.
