Anderhalf jaar geleden overkwam het me voor het laatst: tranen in mijn ogen bij een concert, huilen omdat het zo mooi is. Dat was bij The Analogues, de beste Beatles-coverband ter wereld. Ze speelden ‘A Day In The Life’ in het theater in Amersfoort. Magisch! Maar kennelijk kwamen Acda en de Munnik nóg meer bij me binnen tijdens hun reünie-concert in Amsterdam.
Al bij het intro van het openingsnummer ‘De Kapitein deel II’ voelde ik kippenvel over mijn hele lichaam. En toen de jongens bij het refrein aankwamen hadden mijn tranen mijn ooghoeken bereikt. Niet veel later liepen ze over mijn wangen. Muziek kan mij kennelijk zo in vervoering brengen dat ik niet in de hand heb wat er gebeurt.
Nog een geluk dat ik dan niet spontaan in mijn broek plas, met een paar tranen in een donkere zaal is prima te leven. Tsja en toen verderop in het concert John Lennon nog een keer vermoord werd in het indringende nummer ‘Laat Me Slapen’ wonnen de waterlanders het opnieuw van de nuchtere redelijkheid.
Iedereen klaagt over de hoge concertprijzen van tegenwoordig en daar is ook geen woord aan gelogen. Maar als artiesten je zo weten te raken, als een concert je een werkelijk onvergetelijke avond bezorgt, dan is dat mij iedere betaalde euro waard. In december komt het op televisie, maar ik kan ook nóg een keer live gaan.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 45. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
